3 ئمجا که چیم و شونێگ ئەڕادان گورجەو کردم، وەدواره تیەمەو بەمەدانه ئەڕا لاێ خوەم، تا ئەو شونه که مه هەم ئیوەیش بوین.
ئەگەر کەسێگ خزمەتم کەی، باێه بکەفێه شونم؛ مه له هەر کوره بوم، خزمەتکارەگەمیش ها ئەوره. ئەگەر کەسێگ خزمەتم بکێ، باوگ ئاسمانی سەربەرزێەو کەێ.
شنەفتین که وەپێدان وەتم، ”مه چم، وەلێ وه دواره تیەمەو ئەڕا لادان.“ ئەگەر دوس مه بیاشتیاین، خوەشاڵەو بویاین که چمه ئەڕا لاێ باوگ، چوینکه باوگ له مه گەوراتره.
ئەو شونه که مه چم ڕێەگەێ زانين.»
باوگه، توام ئەوانه که دایدەسه پێم له هەر کوره بوم وەگەردمەو بون، تا جەڵاڵ مه بوینن، هەر ئەو جەڵاڵێگ که دایدەسه پێم؛ چوینکه وەرجه دامەزرانن جهان دوسم داشتی.
وەتن: «ئێ پیاێل جەلیلی، ئەڕا وساینه و چەو بڕینەسه ئاسمان؟ هەر ئی عیسا که له لاێ ئیوه بڕیاده ئاسمان، هەر ئەوجورە که دین چیه ئاسمان، وه دواره تێیدەو.»
ئەگەر ڕوڵەیلیم، جا میراتی خوەریش هیمن، یانێ میراتی خوەریل خودا و هاومیراتی مەسیح. وه ئی مەرجه که ئیمه وەگەرد ئەیو عەزاو بکیشیم تا ئیمەیش وەگەردیەو جەڵاڵ پەێا بکێم.
له ناو ئی دوانه سەخت هامه کیشکاشا: ئاوەختی دێرم له ئی دنیا بچم و وەگەرد مەسیح بوم، چوینکه ئیه فره خاستره؛
تا ناو خوداوەند ئیمه عیسا، وەناودان جەڵاڵ پەێا بکێد و ئیوەیش وەناو ئەیو جەڵاڵ پەێا بکێن، وه پێ فیز خوداێ ئیمه و خوداوەند عیسا مەسیح.
ئەگەر تاموڵ بکێم، وەگەرد ئەیو سەڵتەنەتیش کەیمن. ئەگەر حاشاێ بکێم، ئەیویش حاشامان کەید.
مەسیحیش لەشون ئەوه که یەێ جار قوروانی بی تا گونایل قێر فرەێگ بگرێده سەر شانێ، دویم جار ئاشکراوه بود، نه ئەڕا پەرچەو کردن گونا، بەڵکەم تا ئەوانه که وه تاسەوه چەوەڕێ ئەوەن، نجات بێید.
«هەر کەسێگ بوێدەو، وەپێ ئجازەێ دانيشتن وەگەردمەو وه مل تەختەگەێ خوەم بەخشم، هەر ئەوجورە که مه بردمەو وەگەرد باوگم وه مل تەختەگەێ دانیشتم.