1 «دڵدان پەشێو نود. وه خودا ئیمان بیاشتون؛ وه منیش ئیمان بیاشتون.
وەختێ عیسا دی مریەم و جویلەکەیلی که وەگەردێ هاتوین و گیره کردیان، وه روح خویەو خەمبار و پەشێو بی.
«ئێرنگه گیانم خەمباره. چه بویشم؟ ئێ بویشم، ”باوگه! مه وه ئی ساته نجات بیه“؟ وەلێ هەر وه بونەێ ئی کاره وه ئی ساتە ڕەسیمه.
ئمجا عیسا وه دەنگ بەرز وەت: «هەر کەس وه مه ئیمان بارێ، نه وه مه، بەڵکەم وه ئەیو که مه کل کرد ئیمان هاوردێه.
ئێرنگه ئیه وەرجه هەڵکەفتنێ وەپێدان ئویشم تا وەختێ که هەڵبکەفێ، ئیمان بارین که من هەم.
تا ئێرنگه وه ناو منەو داواێ هویچ نەکردینه؛ داوا بکەن تا وه دەس بارین و خوەشیەگەدان کامڵ بود.
ئی کاريله کەن، چوینکه نه باوگ ئاسمانی ناسینه و نه مه.
وەلێ چوینکه ئی چشتیله وەپێدان وەتمه، دڵدان پڕ بیەسه خەم و خوسه.
تا گشت حرمەت کوڕ بگرن، هەر ئەوجورە که حرمەت باوگ گرن. هەر کەس حرمەت کوڕ نیەگرێ، حرمەت باوگیشێ نیەگرێ که کلی کردێه.
چوینکه خاست باوگم ئیەسه که هەر کەس چەو بوڕیه کوڕ و ئیمانه پێ بارێ، زنەیی ئەبەدی بیاشتوید و مه وه ڕوژ ئاخر زنیەو کەم.»
ئێرنگه دی باێه بوەخشینێ و دڵی بێینەو، نەخواێ خەم فره له پا بخیدێ.
وه ئی بونه، چوینکه مه له باوەت ئیمان ئیوه وه خوداوەند عیسا و مابەتدان وه گشت ئیمانداریل وه مەسیح شنەفتم،
زوی فکردان نەشیوێد یا پەشێو نوین، چ له ڕێ یەێ روح چ له ڕێ یەێ وتار یا نامەێگ که چماێ له لاێ ئیمەس، که ئویشێ ڕوژ هاتنەوێ خوداوەند عیسا رەسیه.
ئیوه وه وەسلەێ ئەیو وه خودا ئیمان هاوردینه، وه خوداێگ که مەسیح له مردگیل زنیەو کرد و جەڵاڵ بەخشی تا ئیمان و ئمیددان وه مل خوداوه بود.