19 ئێرنگه ئیه وەرجه هەڵکەفتنێ وەپێدان ئویشم تا وەختێ که هەڵبکەفێ، ئیمان بارین که من هەم.
تا وه عیسا بپرسن: «توی هەر ئەویده که باێه باێد، یا چەوەڕێ یەکیگ تر بویمن؟»
بنوڕن، وه نواوه گشتێ چشتێ وەپێدان وەتمه.
ئیه بوده دەرفەتێگ ئەڕادان تا شاێەتی بیەین.
یەحیا له باوەتێەو شاێەتی دا و هاوار کرد: «ئیه هەر ئەوەسه که له باوەتێەو وەتم: ”ئەوه که وەشون منەو تێد، له من سەرتره، چوینکه وەرجه مه بیه“.»
ئێرنگه وەرجه هەڵکەفتنێ وەپێدان وەتمه، تا وەختێ هەڵکەفێ ئیمان بارین.
وەلێ ئیانه وەپێدان وەتمه تا ئەوسا که وەخت هەڵکەفتنێان رەسێ، بارینه هویردان که مه ئاگاداردان کردم. مه له سەرەتاوه ئی چشتیله وەپێدان نەوەتم، چوینکه خوەم وەگەرددانەو بیم.
عیسا وەته پێ: «من که دێرم وەگەردد قسیه کەم، هەر ئەوەمه.»
جا عیسا وەپێان وەت: «وەختێ کوڕ ئنسان بەرزەو کردین، ئەوسا زانین که من ئەوەمه و له خوەمەو هویچ نیەکەم، بەڵکەم هەر ئەو جوره قسیه کەم که باوگ ئاسمانیم نیشانم داس.
عیسا وەپێان وەت: «وه ڕاسی، وه ڕاسی، وەپێدان ئویشم، وەرجه ئەوه که ئێبراهیم بود، من هەم!»