11 وەشون ئی قسیەیله عیسا وەپێان وەت: «ئیلعازەر ڕەفیقمان خەفتیه، وەلێ چم تا هەڵێسنم.»
قەوریلیش واز بین و فره له موقەدەسیل که مردوین، زنیەو بین.
فەرمایش کرد: «بچنه دەیشت. ئەڕا ئیه که دویەتەگه نەمردیه بەڵکەم ها ناو خەو.» وەلێ ئەوانه وه عیسا خەنین.
جا چیه ناو وەپێان وەت: «ئی قاڵ بخوڕ و شینه ئەڕا چەس؟ دویەتەگه نەمردیه، بەڵکەم ها ناو خەو.»
وەلێ ئەوه که وەناو شەو ڕێ بکێ، پاێ هەڵکەفێ، چوینکه نویر وه ناو ئەو ئایەمه نیه.»
جا شاگردیل وەپێ وەتن: «گەورەم، ئەگەر خەفتیه، خاسەو بود.»
عیسا له باوەت مردن ئەو قسیه کردیا، وەلێ شاگردیل گومان کردیان مەبەستی ئیەسه که ئیلعازەر خەفتیه تا شەکەتی دەر بکێ.
جا خویشگەگان ئیلعازەر ئەڕا عیسا پێخام کل کردن، وەتن: «گەورەم، ئەوه که دوسی دێرێ نەخوەشه.»
وەوی هن زاواس، وەلێ دوس زاوا که وسێده لاێ گوش دەیده ڵێ، له شنەفتن دەنگ زاوا فره دڵخوەشەو بود. جا ئیسه شادی منیش هەر ئیجوره کامڵەو بود.
ئمجا زرانی دا و وه دەنگ بەرز کردی هاوار: «خوداوەندا، ئی گوناێانه مەنویسه پاێان.» ئیه وەت و گیان سپارد.
بەڵکەم ئەو ئیمانداریل وه مەسیحه که مردنه، له دەس چینه.
بانه سەر خوەدان و دیتر گونا مەکەن؛ چوینکه بڕێگ هەن که خودا نیەناسن. ئیه ئەڕا شەرمزاریدان ئویشم.
گوش بگرن تا رازێگ ئەڕادان بویشم: ئیمه گشتمان نیەمریمن، بەڵکەم گشتمان گوڕێیمن.
چوینکه هەر چشتێگ که بوینرید، نویره. له ئی باوەته وەتریاس: «ئێ ئەو کەسه که خەفتیدە، له خەو هەڵس، له مردگیل زنیەو به، که مەسیح نویر خوەێ وه سەرد درەوشنێد.»
که وەبونەێ ئیمه مرد، تا چ وەخەوەر بویمن و چ وەناو خەو، وەگەرد ئەیو زنەیی بکێم.
ئەو چشته که وەناو تەورات نویسریاس هاته دی که ئویشێ: «ئێبراهیم وه خودا ئیمان هاورد و ئیه ئەڕاێ سالح بوین وه حساو هات،» و ئەوه دوس خودا خوەنریا.