37 ئەو دو شاگرده ئی قسیه شنەفتن و کەفتنه شون عیسا.
یەحیا وەختێ عیسا داشت له ئەوره ڕەد بیا، نوڕسه پێ و وەت: «بنوڕن ئیەسه وەرک خودا!»
عیسا هەڵوگەردێ و ئەوانه دی که وەشونێەو تیەن. وەپێان وەت: «هاینه شون چه؟» وەتن: «رەبی له کوره مێنید؟» رەبی یانێ ماموستا.
ئی ڕوژەگەێ، عیسا تواس بچوده ئەڕا ناوچەێ جەلیل. فیلیپوس پەێا کرد و وەپێ وەت: «بکەفه شونم!»
جا ئیمان له شنەفتن تێد و شنەفتن، له ڕێ کەڵام مەسیحه.
هویچ قسیەێ خراوێگ له دەمدان دەرنەچود، بەڵکەم جورێگ قسیه بکەن که وه جێ بود و ئەڕا وه سەر پا ناین مەردم وه کار باێ و تا وه ئەوانه که شنەفن فیز برەسنێد.
روح خودا وەگەرد وەوی ئویشین: «بەو!» بیل تا هەر کەسێگ که شنەفێد بویشێد: «بەو!» بیل تا هەر کەسێگ تیەنیه باێد؛ بیل تا هەر کەسێگ ئاوەختی دێرێ، له ئاو ژیان وه پەتی بسێنێد.