2 تاسەێ چشتێگ دێرین و نێرینی، جا خوین کین. تەما کین و نیەتویەنین وەدەس بارین، جا شەڕ و مرافه خینه رێ. نێرین، چوینکه داوا نیەکین.
تا ئێرنگه وه ناو منەو داواێ هویچ نەکردینه؛ داوا بکەن تا وه دەس بارین و خوەشیەگەدان کامڵ بود.
عیسایش جواو دا: «ئەگەر بەخشین خودا بزانستیاێ و هەر ئیجوره بزانستیاێ کیه که وه پێد ئویشێ ”تکێ ئاو بیه پێم،“ ئەوسا توی له لێ داوا کردیای ئەیویش ئاو زنەییدەر دیاده پێد.»
ئەگەر کەسێگدان هەوەجی وه زانیاری دێرێ، له خودا داوا بکێ و وەپێ بەخشرێید، هەر له ئەو خوداێگه که وه گشتیەکی وه دەس دڵوازای و بی سەرزەنشت بەخشێد.
ئیوه ئەیو ئایەم سالحانه که وه ڕویدانەو نیەوسد، ماکوم کردینه و کوشتینه.
هەر کەسێگ قینێ له براێ خوەێ باێ، خوینکەره، ئیوه زانین که زنەیی ئەبەدی وەناو هویچ خوینکەرێگ نیشتەجێ نیه.