ئەوجورە که وەناو تەورات نویسریاس: «مه تو کردمەسه باوگ ملەتیل فرەێگ.» له وەر چەو خودایش ئیجورەسه، خوداێ که ئێبراهیم وەپێ ئیمان هاورد، خوداێ که مردگیل زنیەو کەێ و چشتیلی که نیەن، تیەرێده دی.
ئەگەر روح ئەیو که عیسا له مردگیل زنیەو کرد وەناودان نیشتەجێ بود، ئەیو که مەسیح عیسا له مردگیل زنیەو کرد، له ڕێ روح خوەێ که وەناودان نیشتەجێه وه جەسەیلدانیش که مرێ، زنەیی بەخشێد.
ئەیو لیاقەت بەخشیەسه پێمان تا خزمەتکاریل پەێمان نو بویمن، پەێمانێگ که وه کار روح خودا بەردەوامه، نه وه ئەو چشته که نویسریایگ فرەتر نیه. چوینکه ’نویسریای‘ کوشێد، وەلێ روح خودا زنەیی بەخشێد.
چوینکه هەر چشتێگ که بوینرید، نویره. له ئی باوەته وەتریاس: «ئێ ئەو کەسه که خەفتیدە، له خەو هەڵس، له مردگیل زنیەو به، که مەسیح نویر خوەێ وه سەرد درەوشنێد.»
جا باین دەرسیل سەرەتایی له باوەت مەسیح بنێمنە پشت سەر، وەرەو بازڵه بوین بچیمنه نوا و یەێ جارتر بنەما نەنێیمنه مل ئیانه، یانێ مل توبه له کاریل وەدەردنەخوەر و ئیمان وه خودا
چەنێ فرەتر، خوین مەسیح که له ڕێ ئەو روح ئەبەدیه خوەێ بی نەخس وه خودا پیشکەش کرد، وژدان ئیمه له کاریل وەدەرد نەخوەر پاکەو کەید تا که خزمەت خوداێ زنی بکێم!