وەختێ عیسا خوسڵ تەعمید گرد، زویزی له ئاو هاته دەیشت. هەر ئەو وەخته ئاسمانیل وه ملێەو واز بین و روح خودا دی که جور کەموتەرێگ ئارەسه بی و وه ملێەو نیشت.
ئیه که ئویشم له باوەت گشتدان نیه. من ئەوانه که هەڵوژاردمه، ناسمێان. وەلێ ئی قسیەێ کتاو موقەدەسه باێه وه دی باێ که ئویشێ ”ئەوه که نان مه خوارد، وەگەردمەو دشمەنی کردێه.“
وەختێ ڕەسینه شار، چینه ئەڕا باڵاخانەێگ که وه ئەوره مەنیان. ئەوانه پتروس و یوحەنا، یاقوب و ئاندریاس، فیلیپوس و توما، بەرتولما و مەتا، یاقوب کوڕ حەلفای و شەمعون وڵات پارێز و یەهودا کوڕ یاقوب بین.
که چوی خودا، عیساێ ناسری وەگەرد روحالقودوس و هێز مەسح و دەسنیشان کرد. ئەیو گەردیاد و کاریل خاسێ کردیاد و گشت ئەوانه که وه ژێر ستەم ئبلیس بین، شەفا دیاد، چوینکه خودا وەگەردیەو بی.
چوینکه مەسیح نەچیه ناو موقەدەسترین شونێگ که وه دەس بەشەر درس کریاوی که نمونەێگ له چشتیل ڕاسەکانیه، بەڵکەم چیه ناو خود ئاسمان تا ئێرنگه له جێ ئیمه له لاێ خوداوه ئاشکرا بود.
وەحی عیسا مەسیح، که خودا بەخشاسه پێ تا ئەو چشتیله که باێه وه ئی زویه هەڵبکەفێ، وه خوڵامیل خوەێ نیشان بێید و ئەوه وەگەرد کل کردن فریشتەێ خوەێ وه خولامەگەێ خوەێ یوحەنا ئاشکرا کرد.
«ئەوه که گوش دێرێد بشنەفێد که روح خودا وه کلیسایل چه ئویشێد. هەر کەسێگ که بوێدەو، وه ئەوه له ئەو نان ’مەنا‘ دەمه پێ که شاریاسەو. هەر ئەوجورە کوچگ چەرمگیش بەخشمه پێ که وه بان ئەو کوچگه ناو تازەێگ نویسریاس، ناوێ که کەس نیەزانێ چەس، بێجگه ئەوه که گرێدەێ.