20 جا سەفیریل مەسیحیم، وه لەونی که خودا له زوان ئیمه ئەڕا ئاشتی دەنگدان کێ. ئیمه لەلاێ مەسیحەو لاڵکیمنه پێدانەو که وەگەرد خودا ئاشتی بکێن.
«هەر کەس گوش بێیده ئیوه، وه من گوش داس؛ هەر کەیش ئیوه قەبوڵ نەکێ، مه قەبوڵ نەکردیه؛ وەلێ هەر کەس مه قەبوڵ نەکێ، ئەوه که مه کل کردێه قەبوڵ نەکردیه.»
ئمجا ئەرواوەگەێ وەت: ”بچوه ناو جاده و چەپەڕێەگان دەیشت شارەگه هەر وه زوریش بیه مەردم باره ئەڕا ئی مێوانی منه تا ماڵەگەم پڕەو بود.
عیسا وه دواره وەپێان وەت: «سڵام وه ئیوه! هەر ئەوجورە که باوگ مه کل کردێه، منیش ئیوه کل کەم.»
چوینکه ئەگەر وەختێ که ئیمه دشمەن بویمن، وه وەسلەێ مەرگ کوڕەگەێ وەگەرد خوداوه ئاشتی دریایمن، چەنێ فرەتر ئێرنگه که وەگەرد خوداوه ئاشتی دریایمنه، وەگەرد زنەیی کوڕەگەێ نجات پەێا کیم.
جا وەبونەێ مەسیح، وه بی هازییل، دشمینیل، سەختییل، عەزاویل و بەردیل، خوەشاڵم، چوینکه هەر وەخت بی هازم ئەو وەخته تویەنام.
ئەیو لیاقەت بەخشیەسه پێمان تا خزمەتکاریل پەێمان نو بویمن، پەێمانێگ که وه کار روح خودا بەردەوامه، نه وه ئەو چشته که نویسریایگ فرەتر نیه. چوینکه ’نویسریای‘ کوشێد، وەلێ روح خودا زنەیی بەخشێد.
جا وەختێ ماناێ زاور چین له خوداوەند زانیمن، تەقالا کیم تا مەردم قانێ بکێم. ئەو چشته که هیمن ئەڕا خودا ئاشکراس و ئمیدوارم ئەڕا وژدان ئیوەیش ئاشکرا بود.
وه جیگەێ هاوکاریل خودا، لاڵکییمنه پێدانەو که فیز خودا وەناو زنەییدان پویچەو نەکێن.
هەر ئەو ئینجیلێگ که مه سەفیر ئەوەمه، هەر چەن هامه ناو زنجیر! دوعا بکەن که ئەوه وه ئازای جار بێەم، ئەوجورە که باێه بویشم.
له ڕێ ئەیو گشت چشتێگ چ وه بان زەوی و چ وەناو ئاسمان، وەگەرد خوەێ دوسی بێید، له ڕێ ئاشتی و سڵامەتێگ که وەگەرد ڕشیان خوین ئەیو وه بان سەلیب، وەدی هاورد.
جا، هەر کەسێگ که ئی تالیمه ڕەد بکێ، نه ئنسان، بەڵکەم خوداێگ ڕەد کردێه که روح قودوس خوەێ دەێده ئیوه.