عیسا ئی قسیه له باوەت روح خودا وەت، که ئەوانه که ئیمان وەپێ تیەرن، گرنەێ وەر؛ چوینکه هێمراێ روح خودا نێریاوی، ئەڕا ئیه که عیسا هێمراێ جەڵاڵ پەێا نەکردوی.
چوینکه ئەگەر کەسێگ باێ ئەڕا لادان و عیساێ تر بێجگه ئەوه که ئیمه بانگەوازی کردیمنه پێدان، بانگەوازی بکێ، یا ئەگەر روحێگ جیا له ئەو روحه که گردینەسەوەر یا ئینجیلێگ تر له ئەو ئینجیله که شنەفتینه بویشێده پێدان، وه ئاسانی تاموڵی کین.
ئەیو لیاقەت بەخشیەسه پێمان تا خزمەتکاریل پەێمان نو بویمن، پەێمانێگ که وه کار روح خودا بەردەوامه، نه وه ئەو چشته که نویسریایگ فرەتر نیه. چوینکه ’نویسریای‘ کوشێد، وەلێ روح خودا زنەیی بەخشێد.
وه ئەوانه که بەنا وه زانین وەرین خوداێ باوگ، وه وەسلەێ کار تەقدیسکەر روح خودا و ئەڕا گوش تەکانن له عیسا مەسیح و پاشیان خوینی وه ملێان، هەڵوژاریانه: فیز و ئاشتی و سڵامەتی فرەفره وه ملدانەو بود.