ئەیو لیاقەت بەخشیەسه پێمان تا خزمەتکاریل پەێمان نو بویمن، پەێمانێگ که وه کار روح خودا بەردەوامه، نه وه ئەو چشته که نویسریایگ فرەتر نیه. چوینکه ’نویسریای‘ کوشێد، وەلێ روح خودا زنەیی بەخشێد.
یا چ وه یەکەو کەفتنێگ ها له بین مابەد خودا و بتیل؟ چوینکه ئیمه مابەد خوداێ زنەیمن. هەر ئەوجورە که خودا وەناو تەورات و کتاویل پەێخەمەریل فەرمایش کێ: «وەناوێان نیشتەجێ بوم و وەناوێان ڕێ کەم و مه بومه خوداێ ئەوانه و ئەوانه بونه قەوم من.»
چوینکه ئەوانه خوێان تاریف کەن که چوی ئیوه وه ڕوی خوەش له بین خوەدان قەبوڵمان کردین و له ئیەک چوی له بتیل دەس کیشاین و وەرو خودا هەڵوگەردیاین تا خوداێ زنی و ڕاسەکانی خزمەت بکێن
چەنێ فرەتر، خوین مەسیح که له ڕێ ئەو روح ئەبەدیه خوەێ بی نەخس وه خودا پیشکەش کرد، وژدان ئیمه له کاریل وەدەرد نەخوەر پاکەو کەید تا که خزمەت خوداێ زنی بکێم!
«وه فریشتەێ کلیساێ شار فیلادلفیه بنویس: «ئەیو که قودوسه، ئەیو که حەقه، ئەیو که کلیل داود پادشا دێرێد، ئەیو که واز کەێد و کەس نیەوەسێد و ئەیو که بەسێد و کەس واز نیەکێد، ئیجوره ئویشێد: