18 وەبونەێ ئەوه که قێر فرەێگ وه پێ بنەماێ جهان شانازی وه خوێان کەن، منیش شانازی کەم.
ئیمه وەبونەێ مەسیح نەزانیم، وەلێ ئیوه وەناو مەسیح زانیارین! ئیمه بێهازیم، وەلێ ئیوه هێزدارین! ئیمه سوکیمن، وەلێ ئیوه وه حرمەتین!
ئێ وەختێگ تواسیام ئی کاره بکەم، شک وه دڵ بیم؟ یا ئیه که تواسنم مینێده ئایەمیل مامولی، وه لەونێگ که له یەێ ئان بویشم ’ئەرێ ئەرێ‘ و بویشم ’نه نه‘؟
له ئی کاره که کەم بەردەوامم تا دەرفەت له ئەوانەیگ بگرم که قوڕاتی دەن که هەر ئەوجورە که ئیمه خزمەت کیم خزمەت کەن.
باێه شانازی بکەم؛ هەرچەن وەناو ئی شانازیه نەفێگ ئەڕام نیه، رویاییل و وەحیێلێ که له خوداوەند داشتمه، ئویشم.
گیلگەوج بیمه! ئیوه ناچارم کردین. باێه تاریفم بکردیاین، ئەڕا ئیه که هەر چەن مه هویچم، وەلێ له ئەوانه که خوێان وه ’گەورا ڕەسولەیل‘ خوەنن چشتێ کەم نێرم.
وەلێ وەپێم وەت: «فیز من ئەڕا تو بەسه، چوینکه هێز من وەناو بی هازی کامڵەو بود.» جا وه شادی فرەێگ وه بی هازییلم شانازی کەم تا هێز مەسیح باێده سەرم.
جا، وەشون ئیه، ئیمه هویچکەسێگ وه پێ جەسه نیەناسیم، جا هەر چەن ڕوژیگ مەسیح وه پێ جەسه ناسیایم، ئێرنگه دی ئیجوره نیه.
چوینکه، «گشت جەسه مینێده گژگیا و گشت جەڵاڵی هەر جور گوڵ بیاوانه؛ گژگیا وشک بود و گوڵ ڕشیەده خوار،