«ئێ پیاێل، ئەڕا ئیجوره کەین؟ ئیمەیش جور ئیوه، ئایەمیم. ئیمه مزگانی دیمه پێدان که له ئی چشتیل پویچه دەس بکیشن و ڕوی بارینه خوداێ زنی که ئاسمان و زەوی و دەریا و هەر چی که ها ناوێ، وه دی هاوردێه.
یا چ وه یەکەو کەفتنێگ ها له بین مابەد خودا و بتیل؟ چوینکه ئیمه مابەد خوداێ زنەیمن. هەر ئەوجورە که خودا وەناو تەورات و کتاویل پەێخەمەریل فەرمایش کێ: «وەناوێان نیشتەجێ بوم و وەناوێان ڕێ کەم و مه بومه خوداێ ئەوانه و ئەوانه بونه قەوم من.»
جا وەختێگ یاقوب و کیفا و یوحەنا که چماێ کوڵەکەیل کلیسان، فیزێگ که نسیو مه بوی دین، دەس دوسی وەگەرد من و بەرنابا دان تا ئیمه بچیمنه ئەڕا لاێ ناجویلەکەیل و ئەوانیش بچنه ئەڕا لاێ خەتەنه کریایل.
چوینکه ئەوانه خوێان تاریف کەن که چوی ئیوه وه ڕوی خوەش له بین خوەدان قەبوڵمان کردین و له ئیەک چوی له بتیل دەس کیشاین و وەرو خودا هەڵوگەردیاین تا خوداێ زنی و ڕاسەکانی خزمەت بکێن
و ئی بونه، هێوەتکەر کلیسا نەبایه وەناو زنەیی چشتێگ بیاشتوی که بوده بایس سەرزەنشتێ، شوی وەفادار یەێ ژن بود، هوشیار بود، وەسەرخوێا زاڵ بود، ئاوڕویدار و مێواندار بود و تویەناێ تالیم بیاشتوید؛
وه ئەیو که تەنیا وجود نەمریگه و له ناو نویریگ نیشتەجێه که کەس نیەتویەنێ وه ئەیو نزیکەو بود، ئەیو که هویچکەسێگ نێەسەێ و نیەتویەنێد بوینێدەێ، وه ئەیو حرمەت و حوکمرانی ئەبەدی بود. ئامین.
چەنێ فرەتر، خوین مەسیح که له ڕێ ئەو روح ئەبەدیه خوەێ بی نەخس وه خودا پیشکەش کرد، وژدان ئیمه له کاریل وەدەرد نەخوەر پاکەو کەید تا که خزمەت خوداێ زنی بکێم!