وەختێ عیسا خوسڵ تەعمید گرد، زویزی له ئاو هاته دەیشت. هەر ئەو وەخته ئاسمانیل وه ملێەو واز بین و روح خودا دی که جور کەموتەرێگ ئارەسه بی و وه ملێەو نیشت.
ئەیو نجاتمان دا. وەلێ ئی نجاته وه سەوەو کاریل سالحانێگ که ئیمه وەجێ هاوردویمن، نوی بەڵکەم له ڕوی بەزەیی ئەیو و شوردن دڵ ئیمه بی که له ڕێ ئەوه، روحالقودوس وه دنیا هاتن تازه و زنەیی تازه بەخشیه پێمان.
جا وه گومان ئیوه کەسێگ که کوڕ خودا پاوڵا کردێه و خوین پەێمانێگیش که وه ئەوه تەقدیس بویه، ناپاک ژماردیه و وه روح پڕ له فیز خودا، بی حرمەتی کردێه، چەنێ فرەتر شایسەێ موجازاتێگ سەختتر بود؟
چەنێ فرەتر، خوین مەسیح که له ڕێ ئەو روح ئەبەدیه خوەێ بی نەخس وه خودا پیشکەش کرد، وژدان ئیمه له کاریل وەدەرد نەخوەر پاکەو کەید تا که خزمەت خوداێ زنی بکێم!
وه ئەوانه که بەنا وه زانین وەرین خوداێ باوگ، وه وەسلەێ کار تەقدیسکەر روح خودا و ئەڕا گوش تەکانن له عیسا مەسیح و پاشیان خوینی وه ملێان، هەڵوژاریانه: فیز و ئاشتی و سڵامەتی فرەفره وه ملدانەو بود.
جا ئەو ئاوه نمونەێ خوسڵ تەعمیدێگه که ئێرنگه ئیوه نجات دەێ، تەعمیدێگ که پاکەو کردن چەپەڵی له جەسه نیه، بەڵکەم داواکاریگ له خوداس ئەڕا وژدانێگ پاک. ئی تەعمیده که له ڕێ زنیەو بوین عیسا مەسیح ئیوه نجات دەێ،
له لاێ عیسا مەسیح، ئەو شاێەت ئەمینە و یەکم زگ له ناو مردگیل و فەرمانرەواێ پادشایل زەوی، وه ملدانەو بود. وه ئەیو که ئیمەیش دوس دێرێ و وەگەرد خوین خوەێ ئیمه له گونایلمان ڕزگار کردێه و
جا ئیجور بەیت تازەێگ خوەنن که وەتیاد: «توی شایسەێ گردن تومارید و شایسەێ واز کردن موریلێ، ئەڕا ئیه که سەر بڕیاێد و وەگەرد خوین خوەد ڕزگاری مەردم له هەر هوز و زوان و قەوم و ملەتێگ، ئەڕا خودا سەندی؛
جواو دام: «ئیه تو زانیدن، گەورەم.» جا ئەو وەته پێم: «ئیانه کەسیلێگن که له ئەو بەرد فره گەورا ڕەد بینه و بەتیەگانێان وەناو خوین وەرکەگه شوردنه و چەرمگەو کردنه.