12 ئەوه که کوڕ بیاشتود، ژیان دێرێ و ئەوه که کوڕ خودا نیاشتود، ژیان نێری.
هەر کەس ئیمان هاورد و خوسڵ تەعمید گرد، نجات پەێا کێ. وەلێ هەر کەس ئیمان نارێ، ماکوم بود.
وەلێ وه گشت کەسیلێ که قەبوڵێ کردن یانێ وه هەر کەسێگ که وه ناو ئەیو ئیمان هاورد ئی حەقه داس که بونه ڕوڵەیل خودا؛
تا هەر کەس وەپێ ئیمان بارێ، زنەیی ئەبەدی بیاشتوید.
هەر کەس وه کوڕ ئیمان بارێ، زنەیی ئەبەدی دێرێ؛ هەر کەس له کوڕ گوش نەتەکنێ، چەوێ نیەکەفێدە زنەیی، بەڵکەم توڕەیی خودا له سەرێەو مێنێد.»
وه ڕاسی، وه ڕاسی، وەپێدان ئویشم، هەر کەس کەڵام مه بشنەفێ و وه ئەوه که کلم کرد، ئیمان بارێ زنەیی ئەبەدی دێرێ. ئەوه ماکوم نیود، بەڵکەم له مەرگ گوزیشتێه و رەسیەسه ژیان.
جا وەبونەێ ئەیوه که ئیوه وەناو عیسا مەسیح بینەسه یەکی، که له لاێ خوداوه ئەڕاێ ئیمه بیەسه زانیاری، یانێ سالح بوین، قودوسیەت و ڕزگاریمان.
وەگەرد مەسیحەو وه سەلیب کیشریامه. دیتر مه نیم که زنەیی کەم، بەڵکەم مەسیحه که وەناو منەو زنەیی کەی؛ ئێرنگه زنەیی که له جەسەوه کەم، وەگەرد ئیمان وه کوڕ خوداس که مابەتم کرد و گیان خوەێ ئەڕا مه دا.
ئەڕا ئیه که ئیمه وەناو مەسیح بەشدارەو بویمنه، ئەگەر وه ڕاسی ئەو دڵنیاییه که له سەرەتایی داشتیم تا وه ئاخر قورس بپارێزنیم.
هەر کەسێگ له تالیم مەسیح پا بنێه ئەولاتر و وەناوێ نیشتەجێ نود، خودا نێری. ئەوه که وەناو ئەو تالیمه نیشتەجێه، هەم باوگ دێرێ و هەم کوڕ.