18 وەناو مابەت زاورچین نیه، بەڵکەم مابەت کامڵ، زاورچین کیه دەیشت. چوینکه زاورچین له سزا سەرچاوه گرید و ئەوه که زاورێ چود وەناو مابەت وه کەماڵ نەرەسیه.
وەلێ فەریسیەیل وەتن: «ئەیو دێویل وه مەیەت سەروک دێویل کەێده دەیشت.»
ئەڕا ئیەکه ئیوه روح خوڵامی پەێا نەکردین تا وەدواره ڕخدان بچود، بەڵکەم روح زڕکوڕی دریاسه پێدان که وه وەسلەێ ئەوه هاوار کێمن: «ئەبا، باوگه.»
چوینکه روحێگ که خودا وه ئیمه بەخشاس، نه روح زاور چین، بەڵکەم روح هێز و مابەت و وەسەرخوێا زاڵ بوینه.
جا باین وه خاتر وه دەس هاوردن پادشایێگ که نیەتویەنی بکەفیده ڕکه، شوکر بکێمن و ویجوره پەرەسشێگ پەسەن کریاێ وەگەرد ترس و حرمەت پیشکەش خودا بکێم،
تو ئیمان ديری که خودا یەکیگه. فره خاس کەی! تەنانەت دێويلیش ئیجور ئیمانێگ دێرن و له ترس وه خوێانا لەرزن!
هویچکەس هەراێهەر خودا نێه. ئەگەر ئیمه یەکترەکی مابەت بکێم، خودا وەناومان نیشتەجێه و مابەتەگەێ وەناومان وه کەماڵ ڕەسیه.