12 زامەت کیشیمن و وه دەس خوەمان کار کەیمن. وەختێ نووڕمان بکەن، داواێ بەەرکەت کیم؛ جا وەختێ ئەزیەتمان بکەن، تاموڵ کيمن؛
«خوەش وه حاڵ ئیوه ئەو وەخته که مەردم وەبونەێ مه خراو دەنه پێدان و ئازاردان دەن و وه درو گشت جور قسیه گەنیگ له باوەتدان ئویشن.
وەلێ مه وەپێدان ئویشم دشمەنیلدان دوس بیاشتون و ئەڕا ئەوانەیش که ئازاردان دەن دوعای خیر بکەن.
عیسا وەت: «باوگه، ئیانه بوەخش، چوینکه نیەزانن چه کەن.» ئمجا ئەڕا بەشەو کردن دڵنگەگان عیسا وەناو خوێان تیرپشک خستن.
ئەڕا هەر کەس که نووڕدان کرد بەەرکەت بتوان و هەر کەس که ئازاردان دا ئەڕاێ دوعای خیر بکەن.
کەڵامی که وەپێدان وەتم بارینه هویردان: ”خزمەتکار له ئەرواو خوەێ گەوراتر نیه.“ ئەگەر مه عەزاو دانه، ئیوەیش عەزاو دەن؛ ئەگەر کەڵام مه پارێزانن، کەڵام ئیوەیش پارێزنن.
جا چوینکه کەسب و کارێ جور ئەوانه دەوار دویڕانن بی، مەنه لاێان و وەگەردێان کار کرد.
خوەدان زانين که وه دەس خوەم، هەوەجییل خوەم و هاوڕێیلم پەرچەو کردمه.
ئمجا زرانی دا و وه دەنگ بەرز کردی هاوار: «خوداوەندا، ئی گوناێانه مەنویسه پاێان.» ئیه وەت و گیان سپارد.
ئەڕا کەسیلێ که عەزاودان دەن، داواێ بەەرکەت بکەن؛ داواێ بەەرکەت بکەن و نوڕیان مەکەن!
وه چەواشەوه، «ئەگەر دشمەند ورسێه، تێرێ بکه! ئەگەر تیەنیه، چشتێ بیه پێ تا بنوشێ! ئەڕا ئیه که وەگەرد ئی کاره جورێگ شەرمزارێ کێ که چماێ سکڵیل گڕان خیده مل سەریەو.»
کیه که ئیمه له مابەت مەسیح جیاوه کەێ؟ بەرد یا پەشێوی یا عەزاو یا قاتوقڕی یا ڕویتی یا خەتەر یا شمشێر؟
جا ئێ تەنیا من و بەرنابایمن که باێه ئەڕا گوزەران ژیانمان کار بکێم؟
من وەگەرد قەبوڵ کردن مەیەت پویلی، کلیسایلتر تاڵان کردم تا بتویەنم خزمەتدان بکەم.
دز دیتر دزی نەکێ، بەڵکەم وه جێ ئەوه کار بکێ، وه دەس خوەێ وه ڕاسی کار بکێ، تا بتویەنێ وه کەمدەسیلیش چشتێ بێی.
چوینکه ئێ برایل، مێنەت و سەختیمان ها هویردان، که شەو و ڕوژ کار کردیایم تا وەختێگ ئینجیل خودا وەپێدان جار دايمن، سەربار هویچ کامدان نویمن.
نه نان کەسێگ وه مفت خواردیم، بەڵکەم شەو و ڕوژ کار کردیم و زامەت کیشایمن تا بار وه سەر کوڵ هویچکامدان نویمن.
که ئیمه ئمید خوەمان وه مل خوداێ زنی نایمنه که نجات دەر گشت ئایەمیل وه تایبەتی ئیمانداریله؛ و هەر ئەڕا ئیەیشه زامەت کیشیم و زور زمەکی کیم.
وەختێ خراو دانه پێ، خراوەگه نێادەوپێان و ئەو وەخته که رەنج کیشا، هەڕەشه نەکرد، بەڵکەم هەر ئەوجورە خوەێ سپارده دەس خوداێگ که وه دادپەروەری حوکم کێ.
وەلێ تەنانەت ئەگەر وه بونەێ سالح بوین رەنج دوینین، بەەرکەت گرین! «له ئەوانه زاوردان نەچود و پەشێو نەون.»
خراوی وەگەرد خراوی یا دژمین وەگەرد دژمین جواو مێەن، بەڵکەم وه پێچەوانه، داواێ بەەرکەت بکەن، چوینکه هەر ئەڕا ئیه دەنگ کریاینه تا بەەرکەت بوده نسیودان.
جا بیل کەسیلێگ که وه پێ خاست خودا رەنج کیشن، گیانیل خوێان بسپارنه دەس ’درسکەر ئەمین‘ و لەناو کاریل خاس بەردەوام بون.
وه حاڵێگەو تەنانەت میکائیل، فریشتەێ گەورا، ئەو وەخته که وەگەرد ئبلیسەو مرافه کردیاد و له باوەت جنازەێ موسا قەپقاڵ کردیاد، وەختێ که ماکومیەت ئەوه جار دیاد، جرئەت نەکرد خراو بیده پێ، بەڵکەم وەت: «خوداوەند، تو بگرێده گازتاوه!»