9 چوینکه ماریفەتمان یەێ قرتکه و نەبوەتمانیش یەێ قرتک؛
باوگم گشت چشتێگ وه مه سپاردیه. هویچکەس کوڕ نیەناسێ بێجگه باوگ، هویچکەیش باوگ نیەناسێ بێجگه کوڕ و ئەوانه که کوڕ بتواێ باوگ ئەڕاێان ئاشکراێ بکێ.
«چوینکه کیه که فکر خوداوەند زانستوی یا کیه که مەشویرەت داویده پێ؟»
وەلێ وەختێ کامڵەگه باێ، قرتکەگه له بین چود.
ئەو چشته که ئێرنگه دوینیم هەر جور وێنەێ نادیاریگه وەناو جامەک؛ وەلێ دەورانێ رەسد که ڕوی وه ڕوی دوینیمن. ئێرنگه قرتکیگ زانم؛ وەلێ دەورانێ رەسێ که وه تەمامی زانم، جوری که وه تەمامیش ناسیامه.
ئەوجورە که وەناو کتاو ئەشعەیاێ پەێخەمەر نویسریاس: «ئەو چشته که هویچ چەوێگ نێەسێ، هویچ گوشێگ نەشنەفتیەسێ و وه فکر هویچ ئایەمێگ نەرەسیه، خودا ئەڕا ئەوانه که دوسی دێرن گورجەو کردێه.»
ئەو کەسه که گومان کێ چشتێگ زانی، هێمراێ ئەوجورە که باێه بزانێ، نیەزانێ.
هەر چەن من له گشت ئیمانداریل وه مەسیح بویچگترم، وەلێ ئی فیزه وه مه بەخشریا تا مزگانی دەوڵەمەنی مەسیح که نیود بەراوردی بکێ وه ناجویلەکەیل برەسنم،
ئێ عەزیزەیل، ئێرنگه ڕوڵەیل خودایم، هێمراێ ئاشکرا نویه بویمنه چه. وەلێ زانیمن وەختێ ئەیو ئاشکرا بود بویمنه وێنەێ ئەیو، چوینکه ئەیو هەر ئەوجورە که هەس، دوینیمنێ.