10 «АЙЫЫ ТОЙОН эйигин алгыахтын, тоойуом! – диэбитэ Вооз. – Эн уруккугунааҕар өссө үчүгэйи оҥордуҥ – эдэр киһини, дьадаҥыны да, баайы да, көрдүү барбатыҥ.
Ноеминь кинилэргэ эппитэ: «Кэбис, эһиги дьиэҕитигэр, хаан-уруу дьоҥҥутугар төннүҥ. Өлбүт эргитигэр уонна миэхэ урут хайдах амарахтык сыһыаннаспыккытый да, АЙЫЫ ТОЙОН эһиэхэ эмиэ ол курдук сыһыаннастын.
Вооз киниэхэ эппитэ: «Эриҥ өлбүтүн кэннэ ийэ хотуҥҥар хайдах амарахтык сыһыаннаспыккын миэхэ кэпсээбиттэрэ. Аҕалаах ийэҕин, төрөөбүт дойдугун хаалларан, урут төрүт билбэт дьоҥҥор кэлсибиккин.
«АЙЫЫ ТОЙОН кинини алгыахтын! – Ноеминь саҥа аллайбыта. – АЙЫЫ ТОЙОН тыыннаахха да, өлбүккэ да үтүө сыһыанын уларыппат эбит. Ол киһи биһиэхэ көмөлөһөр кыахтаах чугас уруубут ээ».
Өссө ити күн Вифлеемтэн Вооз бэйэтинэн тиийэн кэлбитэ. «АЙЫЫ ТОЙОН эһигинниин бииргэ буоллун!» – диэбитэ кини бурдук быһааччыларыгар. «АЙЫЫ ТОЙОН эйигин алҕаатын!» – дэспиттэрэ анарааҥҥы дьон.
«Кимҥиний?» – диэн ыйыппыта Вооз. «Кулутуҥ Руфь, – диэбитэ дьахтар. – Бука диэн, кулуккун, миигин, кынатыҥ анныгар киллэр. Эн миэхэ көмөлөһүөхтээх уруум эбиккин».