49 Маны этэ турдаҕына, синагога тойонугар дьиэтиттэн киһи кэлэн: «Кыыһыҥ быһынна, – диэн эппитэ. – Онон Үөрэтээччини түбүгүрдүмэ».
Иисус кэлбит дьону кытта барсыбыта. Дьиэҕэ чугаһаан истэҕинэ сотник Киниэхэ доҕотторунан илдьит ыыппыта: «Тойонуом, эрэйдэнимэ! Мин Эйигин дьиэбэр киллэрэр кыахтаах үтүө киһи буолбатахпын;
Анарааҥҥыта дьиэ иһиттэн арай эттин: „Миигин аймаама, ааным хайыы-үйэ хатыылаах, оҕолорум бэйэбин кытта бииргэ утуйа сыталлар, онон хайдах да туран ылан биэрэр кыаҕым суох“.
Маны этэ турдаҕына, биир аҕа баһылык кэлэн, Иисус иннигэр сөһүргэстээбитэ: «Кыыһым сибилигин аҕай быһынна. Тиийэн киниэхэ илиигин уурдаргын, оҕом тиллиэ этэ!»
Иисус кинилэр сөбүлээбэтэхтэрин билэн эппитэ: «Эһиги кинини тоҕо симитиннэрэҕит? Кини Миэхэ үтүөнү оҥордо эбээт.
Арай биир Иаир диэн ааттаах киһи, синагога тойотторуттан биирдэстэрэ, тиийэн кэлэн, Иисус атаҕар умса түһэн: