51 «Түксү, тохтооҥ», – диэбитэ Иисус итиэннэ кулут кулгааҕын тарбаҕынан таарыйан үтүөрдэн кэбиспитэ.
Биир үөрэнээччитэ архиерей кулутун уҥа кулгааҕын быһа охсубута.
Онтон Кинини утары мустубут архиерейдарга, Таҥара Дьиэтин харабылын тойотторугар уонна аҕа баһылыктарга эппитэ: «Ороспуойу тутарга дылы, эһиги Миэхэ болоттонон, үөрбэлэнэн кэлбиккит.
Мин бу дойдуга кинилэрдиин бииргэ сылдьан, кинилэри Эн аатыҥ күүһүнэн араҥаччылаатым; кинилэри, Эн Миэхэ биэрбит дьоҥҥун, Мин харыстаан илдьэ сырыттым, онон өлөргө анаммыттан ураты кинилэртэн ким да өлбөтө. Суруйууларга этиллибит туолла.
Ону көрөн Павел: «Куһаҕаны оҥостума, биһиги бары баарбыт!» – диэн хаһыытыы түспүтэ.
Куһаҕаҥҥа кыайтарыма, куһаҕаны үтүөҕүнэн кыай.
Мин, Павел, эһиги «аттыбытыгар сылдьан сэмэй, оттон ыраатта да биһигини утаран хорсунугар түһэр» диир киһигит, Христос көнө-көрсүө майгытын, үтүө санаатын туһугар, бу эһиэхэ туһаайан этэбин.