31 أَيث-إِسْرَائِيل وَامِي رزُّوْن يجّن ن شَّرِيعَا يتِيشّن صُّلْح اَك أَربِّـي، وَار ؤُفِين شَا شَّرِيعَا نِّي.
منْبَعْد يزْعم نَّبِي إِشَعْيَا ينَّا: <يِنِّي وَار خَافي يرزُّوْن شَا ؤُفِين-اَيِي، سْمظْهَارغ-د يخف ينُو إِ يِنِّي وَار خَافِي يتْسقْسِين.>
إِذن، مِيخف رزُّوْن أَيث-إِسْرَائِيل وَار ث ؤُفِين شَا، يِنِّي يتْوَاخْضَرن ؤُفِين-ث. يِنِّي يقِّيمن، ؤُڒَاون نْسن تْوَاقْسْحن.
فَلِهَذَا، ؤُڒَا ذ يجّن ن بْنَاذم وَار يزمَّر اَذ يمصْڒَاح اَك أَربِّـي س ڒخْذَايم إِي ذَايس ذِي شَّرِيعَا؛ لَّا، شَّرِيعَا ثسْبيَّان-اَنغ-د مِين ثعْنَا ڒْمُعْصِيّث.
إِيوَا مَا أَ نفْتَخر س شَان ڒْحَاجث؟ لَّا، ممْنُوْع! مَا ممْنُوْع س شَّرِيعَا، يعْنِي س لْحَسَانَاث؟ لَّا، س لإِيمَان!
إِذن شَّرِيعَا ن مُوْسَى، مَا تْعَارَّاض لْوُعُوْد ن أَربِّـي؟ لَّا وَالُو! شُوْف، مَعْلِيك ثمُّوْش شَان شَّرِيعَا يتِيشّن ثُوْذَارْث إِ بْنَاذم، أَتَاف اَذَانغ ثَارّ نِيشَان اَك أَربِّـي شَّرِيعَا نِّي.
عْلَاحْسَاب زْعَامث ينُو نش تُوْغَا تْعدَّابغ جْمَاعث ن ڒْمُوْمِنِين ن لْمَسِيح. عْلَاحْسَاب لْقَوَانِين إِي يدْجَان ذِي شَّرِيعَا تُوْغَايِي س بْڒَا ڒْعِيب.