17 ثُمَّا زِي سَّا اَڒ ثْسَاونْت اَتَاف مَاشِي ذ نش يتݣّن مَانَايَا، ذ ڒْمُعْصِيّث نِّي إِي ذَايِي يزدّْغن.
نش طَّبِيعَا ثَعفَّانْت ينُو سّْنغ وَار ذَايس ثزْذِيغ ؤُڒَا ذ يجّن ن ثْمسْڒَايْث ذ ثَصبْحَانْت. لِأَنَّا رزُّوْغ اَذ ݣّغ ثِمسْڒَايِين ثِصبْحَانِين، وَلَكِن وَار زمَّرغ اَثنْت ݣّغ.
مڒَا تݣّغ مِين وَار تخْسغ، أَتَاف نتَّاث ذ ڒْمُعْصِيّث نِّي إِي ذَايِي يزدّْغن؛ مَاشِي ذ نش يتݣّن مَانَاينِّي.
وَلَكِن تَافغ يجّن ن طَّبِيعَا نّغْنِي ذݣ يخف ينُو إِݣ يتْمنْغَان اَكذ مِين غَارِي ذِي ڒَعْقڒ ينُو. س طَّبِيعَا-يَا تقّن-اَيِي ڒْمُعْصِيّث نِّي إِي ذَايِي يزدّْغن ذݣ يِيخف ينُو.
لِأَنَّا بْنَاذم مڒَا س ڒْخَاضَر نّس، مِين غَا يصدّق اَذ يتْوَاقْبڒ. وَلَكِن عْلَاحْسَاب مِين غَارس ذ اَݣْڒَا مَاشِي عْلَاحْسَاب مِين وَار غَارس.