10 ثُمَّا ؤُفِيغ ڒُوْصِيّث نِّي إِي د يُوْسِين اَذَايِي ثُوْش ثُوْذَارْث، لَّا، قَا نش ثُوْوِي-يَايِي غَار ڒْموْث.
شُوْف، مَامّش يدْجَا وبْرِيذ ن صُّلْح عْلَاحْسَاب شَّرِيعَا؟ يُوْرَا خَاس مُوْسَى ينَّا: مَارَّا وِي غَا يخذْمن س ثْمسْڒَايِين-أَ ثِيْنَا، أَتَاف اَزَّايْسنْت يعِيش.
أَقَا شَّرِيعَا ن مُوْسَى تَاوِي-د لْعِقَاب ن أَربِّـي. وَلَكِن مَانِي وَار تِيڒِي شَا شَّرِيعَا وَار تِيڒِي شَا ذِنِّي ڒْمُعْصِيّث.
نش قْبڒ مَا ٱذ سّْنغ شَّرِيعَا، تُوْغَايِي دَّرغ. وَلَكِن وَامِي د ثُوْسَا ڒُوْصِيّث ن أَربِّـي، ڒْمُعْصِيّث اَخْمِي ثكَّر-د زِي ڒْموْث أُوْشَا نش اَخْمِي مُّوْثغ.
فَا شَّرِيعَا نِّي ن ڒْموْث، ثِيرَا نّس نقْشنْت ذِي ثڒْوِيحِين ن وزْرُو. شَّرِيعَا نِّي ثُوْسَا-د س يِجّن ن لْعَظَمَا ذ ثَمقّْرَانْت، أَتَاف أَيث-إِسْرَائِيل وَار زمَّرن اَذ قِّيمن خزَّرن ذݣ وغمْبُوْب ن مُوْسَى س لْعَظَمَا نِّي إِي ذَايس يتْشعْشِيْعن وَاخَّا تِيڒِي تْرَاح-اَس لْعَظَمَا نِّي.
وَلَكِن اَبْرِيذ ن شَّرِيعَا ن مُوْسَى وَار يدْجِي شَا اَم وبْرِيذ ن لْإِيمَان ڒَاحقَّاش شَّرِيعَا تْوصَّا: <كُڒ يجّن يخدّْمن س ڒُوْصِيَاث-أَ ذ لْقَوَانِين-أَ يتْخصَّا اَزَّايْسن يعِيش.>