14 وَلَكِن، ݣّث ڒحْوَايج ن سِيذِيثْنغ عِيْسَى لْمَسِيح. وَار رهَّام شَا اَك طَّبِيعَا ثَعفَّانْت نْوم، وَار تْسعَّافث شَا شّهَاوَاث نّس.
لِأَنَّا كنِّيو إِݣ يتْوَاطهَّارن س وَامَان بَاش اَذ تِيڒِيم ذِي لْمَسِيح، أَقَا ثْمُوْنم كنِّيو ذ يجّن اَكِذس.
أُو يِنِّي يدْجَان ن عِيْسَى لْمَسِيح صَافِي صلّْبن طَّبِيعَا نِّي ثَعفَّانْت نْسن اَكذ شّهْوث ذ ڒْخَاضَر ن طَّبِيعَا-يَا.
اَذ تݣّم يجّن ن طَّبِيعَا ثنّغْنِي يعْنِي ذ جْذِيذ، ئِجّن ن طَّبِيعَا إِي د غَا يتْوَاخڒْقن اَمشْنَاو ونِّي ن أَربِّـي ذَايس ڒْحَقّ ذَايس مِين يصْفَان.
ذ صَّح، تْغِيڒ-اَسن إِ يِوْذَان لْقَوَانِين نِّي اَم ذَايْسن ڒفْهَامث زَعْمَا خ سَّبَاب ن لْوَاجِب ن لْعِبَادَا نْسن ذ دِّين نْسن يقْسح أُو عَاوذ مشْحَاڒ تْزيَّارن خ دَّات ن بْنَاذم. وَلَكِن لْقَوَانِين-أَ وَار تْعِيوِينن ؤُڒَا ذ يجّن ن بْنَاذم بَاش وَار يتْسِيعِّيف شَا شّهَوَاث ن دَّات نّس.
آي يمْعِيزّن ينُو، نش قَّارغ-اَوم إِ كنِّيو إِي يدْجَان ذ يعزَّابن ذ يبَرَّانِيْين ذِي دُّنشْت-أَ، بعّْذث زِي شّهَاوَاث نِّي ثِعفَّانِين إِي كنِّيو يتْحَارَابن ضد ن ڒَعْمَار نْوم.