9 ئِقَّار نَّبِي دَاود: <أَذ يذْوڒ ڒْعِيذ نْسن ذ ثَخْشبْث ذ لْفخّ، ذ اَزْرُو إِي ذِي تْنقْڒَاظن، أَخَاس شّن اَعْمُوْذ.
وَلَكِن عِيْسَى ينقْڒب-د غَار بُطْرُس ينَّا-ٱس: "أَݣّْوج خَافِي غَار ذفَّار آ شِّيطَان! شك اَم يِجّن ن وزْرُو ذݣ وبْرِيذ ينُو تْنقْڒَاذغ ذَايس. شك وَار تْفكَّرذ شَا اَمشْنَاو أَربِّـي؛ لَّا، شك تْفكَّرذ اَمشْنَاو بْنَاذم."
وَلَكِن ينَّا-ٱس أَربِّـي: آي اَفْغُوْڒ! ؤُمِي ثْسوْجَاذذ مَانَايَا؟ ذِي دْجِيڒث-أَ ثَانِيتَا اَذ يتْوَافّغ بُوحْبڒ نّش.
إِذن زِي سَّا اَڒ ثْسَاونْت يتْخصَّا-يَانغ أُو لَابُد وَار نتْعيِّيب شَا خ وَايَاوْيَا؛ لَّا، ئِتْخصَّا-كنِّيو اَذ تْفكَّرم مْلِيح حمَا وَار ثْغطّْڒم شَا يجّن وُوْمَاثْوم نِغ اَث تسْفشْڒم.
شُوْف، شَّرِيعَا نِّي ن مُوْسَى تُوْغَا ؤُوِينْت-تِيد لْمَلَائِكَاث، تْسيْطَر خَانغ تْعَاقَاب-اَنغ يعْنِي مڒَا نعْصَا نِغ مڒَا وَار نْطِيع شَا.