21 إِيوَا، مڒَا أَربِّـي تُوْغَا وَار يحِينّ شَا ذِي ڒفْرُوْع ن لْأَصل، ؤُڒَا ذ شك وَار ذَايك يتْحِينِّي شَا.
شُوْف، ڒبْعَاض ن ڒفْرُوْع يعْنِي ثِسضْوِين تْوَاقسّنْت زِي ثْزِيتُونْت، سّنِّي شك ثتْوَاڒقّْمذ ذݣ ومْشَان نْسنْت جَار ثِنِّي يقِّيمن وَاخَّا شك ذ اَزمُّوْر، ثْشَرّْشذ ذݣ يࢲوْرَان ن ثْزِيتُونْت ثدَّرذ زَّايْسن.
إِذن، يمْكن شك اَذ تِينِيذ قَا ثِسضْوِين تْوَاقسّنْت بَاش نش اَذ تْوَاڒقّْمغ ذݣ ومْشَان نْسنْت.
وَاه، نِثنْتِي تْوَاقسّنْت سّنِّي وَامِي وَار ؤُمِيننْت شَا؛ شك ثقِّيمذ ذِنِّي وَامِي ثُوْمْنذ. وَلَكِن وَار تْسمْغَار شَا يخف نّش؛ لَّا، ݣّْوذ!
إِذن خْزَر مشْحَاڒ يصْبح أَربِّـي مشْحَاڒ إِي يقْسح. ئِقْسح خ يِنِّي يوْضَان؛ ئِصْبح اَكِذش شك يعْنِي مڒَا ثقِّيمذ ذِي ڒْخِير نّس. مڒَا لَّا اَتَاف اَذ تْوَاقسّذ ؤُڒَا ذ شك.
سِيذِي أَربِّـي وَار يسْعِيزّ شَا مِّيس خَانغ، ئِقدّم-يث إِ ڒْموْث خَانغ مَارَّا. مَا اَذ تقِّيم شَان ڒْحَاجث وَار ذَانغ-ت يتِيشّ شَا اَكِذس؟
وَاخَّا سّْنغ بلِّي ثسّْنم مَانَايَا، خْسغ اَكنِّيو سْفكَّرغ مْلِيح بلِّي سِيذِيثْنغ يفكّ شَّعْب نّس زِي مِصْرَا، وَلَكِن منْبَعْد يِنِّي وَار يُوْمِيْنن شَا يمْحَا-ثن قَاع.