4 لِأَنَّا لْمَسِيح ذَايس ذِي نتَّا إِي ثْكمّڒ شَّرِيعَا حمَا مَارَّا وِي زَّايس غَا يَامْنن اَذ يمصْڒَاح اَك أَربِّـي.
ئِنْدق-د عِيْسَى ينَّا-ٱس: "غِير قْبڒ ڒخُّو، ذ مَانَايَا إِݣ يدْجَان نِيشَان حمَا اَذ يكمّڒ مَارَّا مِين يخس سِيذِي أَربِّـي." أُوشَا يقْبڒ يَحْيَى.
شَّرِيعَا ن أَيث-إِسْرَائِيل ثمُّوْش خ وفُوْس ن مُوْسَى. اَرْضَا ذ لْحَقِيقَا نِثنْتِي ؤُسِينْت-يد خ وفُوْس ن عِيْسَى لمَسِيح.
يعْنِي، أَربِّـي يسمْصْڒَاح اَكِذس مَارَّا ونِّي يتَامْنن زِي عِيْسَى لْمَسِيح، وَار يتْفرَّق جَار يِوْذَان. أَقَا مَارَّا عْصَان أَربِّـي، تْوَاحَرَّامن زِي لْعَظَمَا نّس.
أُو نتَّا ذ سَّبَاب إِي زِي ثدْجَام كنِّيو ذِي عِيْسَى لْمَسِيح. ئِݣِّي-ث أَربِّـي نتَّا ذ ڒفْهَامث نّغ، يعْنِي نتَّا ذَايس صُّلْح نّغ ذ وصفِّي نّغ ذ وفكِّي نّغ.
س مَانَاينِّي شَّرِيعَا ن مُوْسَى تُوْغَا تْربَّا-يَانغ حتَّا ٱڒ وَامِي د يُوْسَا لْمَسِيح أُو سّنِّي إِي غَا نْمصْڒَاح اَك أَربِّـي س لْإِيمَان.
مَايمِّي؟ حمَا اَذ يقدّم لْفِدْيَا خ يِنِّي خف ثْحكّم شَّرِيعَا ن مُوْسَى بَاش اَذَانغ يتْبنَّا أَربِّـي أَ نِيڒِي ذ ثَارْوَا نّس.
كنِّيو ثُوْذَارْث نْوم ثكْمَاڒ اَك لْمَسِيح يدْجَان نتَّا ذ اَزدْجِيف يتْرَايَّان خ مَارَّا يِنِّي يحكّْمن ذ يِنِّي يجهْذن.
مَارَّا ثِمسْڒَايِين-أَ نِثنْتِي اَم ثِيڒِي وَاهَا ن ثْمسْڒَايِين نِّي إِي د غَا يَاسن، ثِمسْڒَايِين نِّي ن صَّح ن لْمَسِيح.
لِأَنَّا يِنِّي يتْذوَّاڒن ذ صَّالِحِين يسِّيصْفَا-ثن ذݣ يِجّن ن ثْوَاڒَا إِ ڒبْدَا س يِجّن ن دْبِيحث أُو صَافِي بَاش اَذ يڒِين بْڒَا ڒْعِيب.