27 أُوْشَا ينَّا-ٱسن: "نْهَار ن سّبْث ن لْعِبَدَا يتْوَاخْڒق إِ سَّبَاب ن بْنَاذم، مَاشِي ذ بْنَاذم يتْوَاخڒْقن إِ سَّبَاب ن نْهَار ن سّبْث ن لْعِبَدَا.
ڒَاحقَّاش مِّيس ن بْنَاذم إِݣ يدْجَان ذ لْحَاكم حتَّا خ نْهَار ن سّبْث ن لْعِبَدَا."
ينَّا-ٱسن عِيْسَى: "أَكنِّيو سّقْسِيغ: ذِي نْهَار ن لْعِبَادَا مَا حَلَال أَ نݣّ ڒْخِير نِغ أَ نݣّ شَّرّْ؟ أَ نْسنْجم نّفْس نِغ اَث نْنغ؟"
مڒَا ثْسمّْحم يحَرْمُوْشن اَذ طهَّارن ذِي نْهَار ن لْعِبَادَا حمَا وَار تخِيلِيفم شَا شَّرِيعَا ن مُوْسَى، مَا تْعَصَّابم خَافِي وَامِي سْݣنْفِيغ يجّن ن بْنَاذم قَاع ذِي نْهَار ن لْعِبَادَا؟
شُوْف، مَانَايَا يوْقع مَارَّا بَاش اَكنِّيو ينْفع. خْمِي يتنْتَاشَار اَرْضَا غَار يِوْذَان اَطَّاس س وَاطَّاس يعْنِي اَرْضَا-يَا اَذ د يسْفيّض شُّكر إِ لْعَظَمَا ن أَربِّـي.
إِذن وَار تجَّام حَدّ اَكنِّيو يعيّب خ مِين تتّم نِغ خ مِين ثْسسّم نِغ خ شَا ن ڒعْيُوْذَاث إِي تِيڒِين كُڒ عَام نِغ كُڒ شْهَار نِغ خ نْهَار ن سّبْث ن لْعِبَادَا.