6 وَلَكِن زݣ وَامِي ثبْذَا دُّنشْت أَربِّـي يخْڒق-د اَرْيَاز ذ ثمْغَارْث.
ذِي ڒْوقْث نِّي اَتَاف اَذ توْقع يجّن ن تَمَارَا ذ ثَمقّْرَانْت إِي وَار يوْقِيعن عمَّارْص زݣ وَامِي ثدْجَا دُّنشْت-أَ إِي د يخْڒق أَربِّـي اَڒ ڒخُّو، أُو عمَّارْص اَذ توْقع عَاوذ.
زݣ وَامِي ثدْجَا دُّنشْت-أَ، مِين وَار يتْوَاࢲرّن ن أَربِّـي يعْنِي جّْهذ نّس يتْدُوْمَان ذ طَّبِيعَا نّس يُوْعْڒَان، نْفهّم-يثنْت نْࢲرّ-يثنْت مْلِيح ذِي ثْمسْڒَايِين يتْوَاخڒْقن. عْلَاحْسَاب مَانَايَا يوْذَان وَار غَارْسن بُو لْعُدر.
أَذَاوم قَّارن قَا نتَّا يوْعذ اَذ د يذْوڒ، هِيوَا مَانِي يدْجَا؟ قَا زݣ وَامِي طّْصن ڒجْذُوْذ نّغ صَّالِحِين ذِي ڒْموْث قَاع ثِمسْڒَايِين-أَ ݣُّوْرنْت مَامش تُوْغَا ݣُّوْرنْت وَامِي د ثخْڒق دُّنشْت.