22 قَا ذ مَانَايَا مَارَّا إِݣ يوقْعن حمَا اَذ يكمّڒ وَاوَاڒ إِي ينَّا سِيذِي أَربِّـي إِ نَّبي إِشَعْيَا ذݣ يِجّن ن زْمَان:
مَانَايَا حمَا اَذ يفّغ وَاوَاڒ إِي ينَّا سِيذِي أَربِّـي إِ نَّبي إِشَعْيَا ذݣ يِجّن ن زْمَان:
وَامِي وَار يُوْوْثِي بُو يࢲوْرَان مْلِيح ذغْيَا تْنقْڒَاعن. خْمِي د تَاسنْت شَان ڒمْحَاين نِغ ذ شَان وعدّب خ سَّبَاب ن وَاوَاڒ ن أَربِّـي، ذغْيَا يتفّغ اَبْرِيذ.
حمَا اَذ يكمّڒ وَاوَاڒ إِي ينَّا سِيذِي أَربِّـي إِ نَّبي إِشَعْيَا ذݣ يِجّن ن زْمَان: <أَكِسن سِّيوْڒغ س ڒمْعَانِي، أَذ سخْبَرغ مِين ينُّوْفَّرن زݣ وَامِي ثدْجَا دُّنشْت.>"
ئِقِّيم ذِنِّي حتَّا اَڒ وَامِي يمُّوْث هِيرُوْدُس. قَاع مَانَايَا يوْقع حمَا اَذ يكمّڒ وَاوَاڒ إِݣ ينَّا سِيذِي أَربِّـي إِ نَّبِي ؤُمِي قَّارن هُوْشَع ذݣ يِجّن ن زْمَان: <قَا ڒَاغِيغ-د إِ مِّي باش اَذ د يفّغ زِي مِصْرَا.>
ئِزْذغ ذݣ يِجّن ن وبِيلَاج قَّارن-اَس نَاصِرَا حمَا اَذ يكمّڒ وَاوَاڒ نِّي إِي ينَّا سِيذِي أَربِّـي إِ لْأَنْبِيَا ذݣ يِجّن ن زْمَان: <أَقَا اَذَاس سمَّان نَاصِرِي.>
وَار تْفكَّرث شَا بلِّي ؤُسِيغ-د بَاش اَذ قْضِيغ خ شَّرِيعَا ن مُوْسَى نِغ خ مِين نَّان لأَنْبِيَا؛ لَّا، وَار د ؤُسِيغ شَا اَخَاسن قْضِيغ، ؤُسِيغ-د بَاش اَذ كمّْڒغ خ وَاوَاڒ نْسن.
مَانَاينِّي حمَا اَذ يكمّڒ وَاوَاڒ إِي ينَّا سِيذِي أَربِّـي إِ نَّبي إِشَعْيَا ذݣ يِجّن ن زْمَان: "ئِيْسِي خَانغ ڒحْرِيقَاث نّغ، يَرْبُو ڒهْڒَاشَاث نّغ."
أَقَا ڒِيَّام نِّي ذ ڒِيَّام ن وعْمُوْذ، أَذَايْسن يكمّڒ مَارَّا مِين يُوْرِين ذِي لْكُتُب ن لْأَنْبِيَا.
ينَّا-ٱسن: "ذ وَا ذ اَوَاڒ إِي زِي كِذْوم سِّيوْڒغ وَامِي عَاذ تُوْغَا دْجِيغ اَكِذْوم، يعْنِي لَابُد اَذ يكمّڒ مَارَّا مِين خَافِي يُوْرِين ذِي شَّرِيعَا ن مُوْسَى ذ لْكُتُب ن لْأَنْبِيَا ذ زَّبُوْر."
نتَّا إِي ذَاسن يقّارن <أَربِّـيثن> إِ يِنِّي ؤُمِي د يُوْسَا وَاوَاڒ ن أَربِّـي، أُو لْكِتَاب ڒبْدَا يقَّار ڒْحَقّ.
مَانَايَا يوْقع حمَا اَذ يكمّڒ وَاوَاڒ إِݣ يُورِين ذِي شَّرِيعَا نْسن وَامِي ينَّا <قَا عِيفّن-اَيي بْڒَا سَّبَاب.>
وَامِي كِذْسن دْجِيغ، حفْضغ خَاسن س يِيسم نّش إِي ذَايِي ثُوْشِيذ. حْضِيغ-ثن، ؤُڒَا ذ يجّن مَا يودَّر غِير ونِّي تُوْغَا يودَّرن حمَا اَذ يكمّڒ مِين يقَّار لْكِتَاب.
س وَاوَاڒ-أَ يكمّڒ مِين ينَّا عِيْسَى زِي قْبڒ يعْنِي <وَار ذَايِي يودَّر حَدّ زݣ يِنِّي إِي ذَايِي ثُوْشِيذ.>
أَمُّو يكمّڒ وَاوَاڒ نّس إِي ينَّا أَربِّـي إِ مَارَّا لْأَنْبِيَا زِي قْبڒ، يعْنِي يتْخصَّا لْمَسِيح نّس اَذ يتْوَاعدّب.
لْإِنْجِيل-أَ إِي زِي يوْعذ أَربِّـي ذِي زْمَان س يِيڒس ن لْأَنْبِيَا نّس ذِي لْكِتَاب لْمُقدّس.
ڒَاحقَّاش ذ أَربِّـي إِݣ يسْمُوْنن ؤُڒَاون نْسن حمَا اَذَاس ݣّن ڒْخَاضَر إِ أَربِّـي، يعْنِي اَذ تَافْقن اَذَاس ؤُشن إِ ڒْوَحْش ڒحْكَام نْسن حتَّا اَڒ إِي غَا تْوَاكمّْڒن وَاوَاڒن ن أَربِّـي.