39 مڒَا يسْوَا شَان يجّن اَمَان وضِيڒ يقْذِيمن، أَتَاف وَار يتخْس شَا يِنِّي ذ جْذِيذ مِينْزِي يقَّار قَا يِنِّي يقْذِيمن ذ يصبْحَانن."
ونِّي يخْسن اَش يَاوِي غَار شْرَاع حمَا اَذَاش يَاوِي ثَقْمِيجَات، ؤُش-اَس ؤُڒَا ذ اَزدْجَاب نّش.
وَلَكِن اَمَان ن وضِيڒ ذ جْذِيذ خدْجْقن ذݣ يِيڒْمَاون ذ جْذِيذ.
ئِجّن ن نْهَار ن سّبْث ن لْعِبَادَا، يعْذُو عِيْسَى ذݣ وبْرِيذ ذِي ڒْوسْط ن يمنْدِي اَكِذس يمحْضَارن نّس. بْذَان يمحْضَارن نّس تكّْسن ثِيْذرِين، تْقشَّارن-ثنْت س يفَاسّن نْسن، تتّن-ثنْت.
مَارَّا يِيْنَا تْوَاشكَّرن س لْإِيمَان نْسن. إِنَّمَا، ؤُڒَا ذ يجّن زَّايْسن تُوْغَا عَاذ وَار ذَاس د يُوْوِيض شَا مِين زِي ث يوْعذ أَربِّـي.