22 أَقَا ڒِيَّام نِّي ذ ڒِيَّام ن وعْمُوْذ، أَذَايْسن يكمّڒ مَارَّا مِين يُوْرِين ذِي لْكُتُب ن لْأَنْبِيَا.
قَا ذ مَانَايَا مَارَّا إِݣ يوقْعن حمَا اَذ يكمّڒ وَاوَاڒ إِي ينَّا سِيذِي أَربِّـي إِ نَّبي إِشَعْيَا ذݣ يِجّن ن زْمَان:
وَلَكِن شك س ثْغنَّانْت-أَ إِي ذَايك ذ وُوْڒ نّش وَار يتُوْبن شَا تسْمُوْنِيذ اَغْضَاب إِ يِيخف نّش اَڒ يُوْم لْحِسَاب ذ لْعِقَاب، نْهَار إِي ذِي د غَا يمظْهَار ڒْحُكم ن أَربِّـي س ڒْحَقّ.
أَمُّو عَاوذ يسّن أَربِّـي اَذ يسنْجم يِنِّي إِي ذَاس يتْطَاعَان زِي ڒمْحَاين إِي خَاسن د يتكّن. ئِسّن عَاوذ اَذ يقّن ينِّي يعصَّان سْوَادَّاي لْحُكم نّس حتَّا ٱڒ يُوْم لْحِسَاب ذ لْعِقَاب.
ڒخُّو عَاوذ س ڒُوْصِيّث نّس تْوَاخمّْڒن يجنَّاثن ذ ثْمُوْرْث ذِي ڒْوقْث-أَ إِ ثْمسِّي، أَقَا تْوَاسّوْجَاذن إِ يُوْم لْحِسَاب ذ لْعِقَاب اَذ سفْنَان يِنِّي وَار يتْطِيعِين شَا إِ أَربِّـي.