45 آ سَّعْذ ن ثنِّي يُوْمْنن مِين ذَاس ينَّا سِيذِي أَربِّـي اَذ يِيڒِي."
ڒخُّو شك اَذ تِيڒِيذ ذ اَزينُوْن. وَار ثسِّيوِيڒذ شَا حتَّا اَڒ نْهَار نِّي إِي غَا يوْقع مَانَايَا مِينْزِي شك وَار ثُوْمِينذ شَا زݣ وَاوَاڒ ينُو ونِّي إِي د غَا يفّْغن نِيشَان ذِي ڒْوقْث نّس."
وَامِي د تُوْسِيذ سْڒِيغ إِ سْڒَام نّم، ئِنْهزّ وعدِّيس ينُو س ڒفْرَاحث.
ئِࢲْرَا-ٱيِي ذ ثَخدَّانْت نّس ذ ثَدْرِيوشْت وَاهَا. سَّا اَڒ ثْسَاونْت مَارَّا يوْذَان اَذَايِي حسّْبن ذ ثَمِيمُوْنْت،
ينَّا-ٱس عِيْسَى: "يَاش نِّيغ-اَم، مڒَا ثُوْمْنذ اَذ تࢲرذ لْعَظَمَا ن أَربِّـي؟"
ينَّا-ٱس عِيْسَى: "أَڒ وَامِي ذَايِي ثࢲْرِيذ، عَاذ إِي ثُوْمْنذ؟ سَّعْذ ن يِنِّي وَار ذَايِي ࢲْرِين شَا، ؤُمْنن."