47 نَّان-اَسن يفَرِّيسيْين إِ يعسَّاسن: "مَا تْوَاخذْعم ؤُڒَا ذ كنِّيو زَّايس؟
ئِنْدق-د عِيْسَى ينَّا-ٱسن: "إِيوَا مَايمِّي كنِّيو ثْبطَّاڒم ڒُوْصِيّث ن أَربِّـي حمَا اَذ تسْخذْمم لْعَادَاث نْوم؟
نَّان-اَس: "نشِّين نعْقڒ آ سِيذِي، بلِّي وَامِي تُوْغَا يدَّر وغدَّار نِّي ينَّا-د منْبَعْد إِ ثڒْتِيَّام نش اَذ د كَّرغ زِي ڒْموْث."
أَطَّاس إِݣ يتْوشْوِيشن زِي ڒْغَاشِي خَاس قَّارن نتَّا ذ اَرْيَاز ن ڒْخِير. وَلَكِن ينّغْنِي زَّايْسن قَّارن لَّا، ئِسْخَرِّيق خَانغ وَاهَا.
نتْقدَّام-اَوم يخف نّغ لِأَنَّا يوْذَان تْوقَّرن-اَنغ سْبهْدَاڒن-اَنغ؛ قَّارن ذَايْنغ ڒْبَاطڒ سمْغَارن-اَنغ؛ تَارَّان-اَنغ ذ يغشَّاشن وَلَكِن نشِّين وَار ذَاينغ بُو يخَرِّيقن؛