17 ڒخُّو ثسّْنم مَانَايَا، سَّعْذ نْوم مڒَا ثݣِّيم مِين ذَاوم نِّيغ.
ينَّا-ٱس: "ونِّي يتݣّن س مِين يخس بَابَا إِي يدْجَان ذݣ وجنَّا، أَتَاف نتَّا ذ ؤُمَا ذ ؤُتْشْمَا ذ يمَّا."
وَلَكِن نتَّا ينَّا: "لَّا، سَّعْذ ن يِنِّي يتْسْڒَان إِ وَاوَاڒ ن أَربِّـي، تْطَاعَان-اَس."
مڒَا تݣّم ڒُوْصِيَاث ينُو، أَتَاف كنِّيو ذ يمدُّوْكَاڒ ينُو.
لِأَنَّا يوْذَان وَار تْمصْڒِيحن شَا اَك أَربِّـي مڒَا تْصنَّاطن وَاهَا إِ وَاوَاڒ ن شَّرِيعَا؛ لَّا، يِنِّي يتݣّن اَرَّاي س مِين ذَايس ذِي شَّرِيعَا، أَتَاف ذ يِنِّي إِي يتْمصْڒَاحن اَك أَربِّـي.
لِأَنَّا ذِي عِيْسَى لْمَسِيح يعْنِي بْنَاذم مڒَا يݣَّا طَّهَارث نِغ وَار ت يݣِّي شَا، مَانَايَا وَار ينفّع س وَالُو. مِين ينفّْعن؟ ئِنفّع لْإِيمَان إِݣ يخدّْمن شّْغڒ نّس س ڒمْحِبّث.
وَلَكِن ونِّي يخزَّرن ذِي شَّرِيعَا يكمْڒن ثنِّي إِي ذِي ثدْجَا لْحُرِّيَا، ئِتطّف ذَايس وَار يتتُّو شَا مِين يتْسْڒَا يخدّم زَّايس، أَتَاف اَزَّايس يَاوِي لْبَرَكَا ذِي مِين يتݣّ.
ونِّي يتْوَاڒَان شَان ن ڒْخِير اَث يݣّ، مڒَا وَار ث يݣِّي شَا يتْوَاحْسَاب-اَس ذ ڒْمُعْصِيّث.
سَّعْذ ن يِنِّي يتْصبَّانن يتْشَامِّيرن نْسن، حمَا اَغَارْسن يِيڒِي ڒْحَقّ ذِي ثْشجَّارْث ن ثُوْذَارْث اَذ اَذْفن ثَنْدِينْت زِي ثوُّوْرَا نّس.