13 لِأَنَّا ونِّي إِي خف نسَّاوَاڒ يعْنِي عِيْسَى نتَّا يُوْسَا-د زِي ثقْبِيڒْث نّغْنِي مَاشِي زِي ثقْبِيڒْث ن أَيث-لَاوِي. زِي ثقْبِيڒْث نّس عمَّارْص وَار يخْذِيم شَان يِجّن ذ ڒفْقِي غَار ڒْمذْبَاح.
إِذن، مَعْلِيك شّْغڒ نِّي إِي خدّْمن ڒْفُقَهَا ن أَيث-لَاوِي وَار ذَاس ينْقِيس وَالُو، مَايمِّي عَاذ تُوْغَا غَا نحْذَاج اَذ د يَاس يجّن ن ڒفْقِي نّغْنِي اَمشْنَاو لْفِرْقَا ن مَلِكِيصَادِق، مَاشِي زِي لْفِرْقَا نِّي عَادِي ن هَارُوْن ن أَيث-لَاوِي؟
أُو شُوْف، مڒَا يبدّڒ شّْغڒ نِّي إِي خدّْمن ڒْفُقَهَا ن أَيث-لَاوِي اَتَاف وَا لَابُد اَذ تْبدّڒ عَاوذ شَان ڒْحَاجث ذِي شَّرِيعَا.
لِأَنَّا نسّن سِيذِيثْنغ يُوْسَا-د زِي ثقْبِيڒْث ن أَيث-يَهُوْذَا. عمَّارْص مَا ينَّا مُوْسَى اَذ د فّْغن ڒْفُقَهَا زِي ثقْبِيڒْث نِّي.