12 أُو شُوْف، مڒَا يبدّڒ شّْغڒ نِّي إِي خدّْمن ڒْفُقَهَا ن أَيث-لَاوِي اَتَاف وَا لَابُد اَذ تْبدّڒ عَاوذ شَان ڒْحَاجث ذِي شَّرِيعَا.
إِذن، مَعْلِيك شّْغڒ نِّي إِي خدّْمن ڒْفُقَهَا ن أَيث-لَاوِي وَار ذَاس ينْقِيس وَالُو، مَايمِّي عَاذ تُوْغَا غَا نحْذَاج اَذ د يَاس يجّن ن ڒفْقِي نّغْنِي اَمشْنَاو لْفِرْقَا ن مَلِكِيصَادِق، مَاشِي زِي لْفِرْقَا نِّي عَادِي ن هَارُوْن ن أَيث-لَاوِي؟
لِأَنَّا ونِّي إِي خف نسَّاوَاڒ يعْنِي عِيْسَى نتَّا يُوْسَا-د زِي ثقْبِيڒْث نّغْنِي مَاشِي زِي ثقْبِيڒْث ن أَيث-لَاوِي. زِي ثقْبِيڒْث نّس عمَّارْص وَار يخْذِيم شَان يِجّن ذ ڒفْقِي غَار ڒْمذْبَاح.
مَانَايَا غِير ذَايس شَان ن لْقَوَانِين ن شَّرِيعَا خ لْمَكْلَا ذ ثْسسِّي ذ ڒُوْضُو. لْقَوَانِين-أَ وَار دْجِين شَا خ وُوْڒَاون ن بْنَاذم، خدّْمن حتَّا ڒْوقْث ن ڒْعَهذ ذ جْذِيذ أُو صَافِي.