2 أَرْبُوْث دْقڒ اَݣ وَايَاوْيَا، س مَانَايَا اَذ تݣّم ڒُوْصِيّث نِّي ن لْمَسِيح.
مَانَاينِّي حمَا اَذ يكمّڒ وَاوَاڒ إِي ينَّا سِيذِي أَربِّـي إِ نَّبي إِشَعْيَا ذݣ يِجّن ن زْمَان: "ئِيْسِي خَانغ ڒحْرِيقَاث نّغ، يَرْبُو ڒهْڒَاشَاث نّغ."
يَارَّا خَاس عِيْسَى ينَّا: "يَا ڒفْضِيحث نْوم ؤُڒَا ذ كنِّيو آ يِنِّي يتْشرَّاحن شَّرِيعَا مِينْزِي تْشدَّام ڒحْمڒ يذقْڒن يقسْحن خ يِوْذَان حمَا اَث اَرْبُوْن، وَلَكِن كنِّيو وَار تْحِيذِيم بُو ڒحْمڒ نِّي ؤُڒَا س يِجّن ن وضَاض نْوم.
ڒخُّو تِيشّغ-اَوم يجّن ن ڒُوْصِيّث ذ جْذِيذ: حِبّث اَيَاوْيَا. أُو حِبّث اَيَاوْيَا مَامّش كنِّيو حِبّغ نش.
ڒُوْصِيّث ينُو ذ ثَانِيتَا: <حِبّث اَيَاوْيَا مَامّش كنِّيو تْحِبِّيغ نش.>
فَا نشِّين إِݣ يجهْذن يتْخصَّا-يَانغ أَ نَارْبُو ضُّعف ن يِنِّي وَار يجْهِيذن شَا، مَاشِي أَ نݣّ مِين ذَانغ يتعْجِيبن إِ يِيخف نّغ أُو صَافِي.
لِأَنَّا ذِي عِيْسَى لْمَسِيح، طَّبِيعَا ن اَرُّوْح إِݣ يتِيشّن ثُوذَارْث ثْفكّ-يشك-د زِي طَّبِيعَا ن ڒْمُعْصِيّث ذ ڒْموْث.
أَرِّيغ يخف ينُو اَم يِجّن وَار غَارس ثدْجِي شَا شَّرِيعَا ن مُوْسَى غَار يِنِّي وَار غَارْسن ثدْجِي شَا شَّرِيعَا ن مُوْسَى بَاش اَتَاف اَثن ربْحغ (وَاخَّا نش وَار دْجِيغ شَا بْڒَا شَّرِيعَا ن أَربِّـي، ثْحكّم خَافِي شَّرِيعَا ن لْمَسِيح).
ڒَاحقَّاش مْكُڒ يجّن اَذ يَارْبُو ڒحْمڒ نّس.
آي أَيثْمَا، نْهَاث يِنِّي يتْبَاعن فَرْق-شّْغڒ، شجّْعث يِنِّي يتفْشِيڒن، عَاوْنث يِنِّي يتضْعِيفن، صبَّارث اَك مَارَّا.
وَلَكِن ونِّي يخزَّرن ذِي شَّرِيعَا يكمْڒن ثنِّي إِي ذِي ثدْجَا لْحُرِّيَا، ئِتطّف ذَايس وَار يتتُّو شَا مِين يتْسْڒَا يخدّم زَّايس، أَتَاف اَزَّايس يَاوِي لْبَرَكَا ذِي مِين يتݣّ.
إِيوَا سِّيوْڒث ݣّث اَم يِوْذَان إِي خف غَا يحْكم أَربِّـي س شَّرِيعَا نِّي إِي ذِي ثدْجَا لْحُرِّيَا.
ڒُوْصِيّث ن وزدْجِيذ يزدْجِيذن إِي د يُوْسِين ذِي لْكِتَاب ثقَّار: "أَذ تخْسذ اَجَّار نّش اَمشْنَاو يخف نّش." كنِّيو اَذ تݣّم مْلِيح مڒَا ثْخدّْمم زَّايس.
نتَّا س يِيخف نّس ييْسِي ڒْمُعْصِيَاث نّغ ذِي دَّات نّس خ ثحْنَاشْت نِّي حمَا أَ نمّث نشِّين س وُوْڒَاون نّغ إِ ڒْمُعْصِيَاث، أَ ندَّر إِ مِين يدْجَان نِيْشَان. أَقَا س وجَرِّيح نّس إِي زِي ثْݣنْفَام كنِّيو.
مَعْلِيك تُوْغَا عمَّارْص وَار سِّينن شَا ڒُوْصِيّث نِّي ن ڒْحَقّ إِڒِي حْسن زِي مڒَا سّْنن-ت، سّنِّي سمْحن ذِي ڒُوْصِيّث-أَ ثَمْقدّسْت إِي ذَاسن د يمُّوْشن زِي قْبڒ.
خْسغ اَذ تْعقْڒم خ وَاوَاڒن نِّي تُوْغَا نَّان ذِي زْمَان لْأَنْبِيَا صَّالِحِين؛ خْسغ اَذ تْعقْڒم عَاوذ خ ڒُوْصِيّث نِّي ن ومْسنْجم نّغ ذ سِيذِيثْنغ يعْنِي ثنِّي إِي ذَاوم د يمُّوْشن س ؤُقمُّوْم ن اَرُّسُل نْوم.
إِيوَا اَقَا ڒُوْصِيّث إِي ذَانغ يجَّا لْمَسِيح يعْنِي ونِّي يتخْسن أَربِّـي يتْخصَّا-ث اَذ يخس ؤُڒَا ذ ؤُمَاس.