4 كنِّيو إِي يرزُّوْن صُّلْح س شَّرِيعَا نِّي اَك أَربِّـي، أَقَا ثتْوَاحَرّْمم زِي لْمَسِيح ثْبعّْذم خ اَرْضَا نّس.
مڒَا يخْضَر-يثن س اَرْضَا نّس، أَتَاف ڒخُّو وَار يدْجِي شَا س لْحَسَانَاث نْسن. مڒَا مَاشِي اَمنِّي، أَتَاف اَرْضَا وَار يتِيڒِي بُو ذ اَرْضَا.
فَلِهَذَا، ؤُڒَا ذ يجّن ن بْنَاذم وَار يزمَّر اَذ يمصْڒَاح اَك أَربِّـي س ڒخْذَايم إِي ذَايس ذِي شَّرِيعَا؛ لَّا، شَّرِيعَا ثسْبيَّان-اَنغ-د مِين ثعْنَا ڒْمُعْصِيّث.
نش ؤُݣِيغ اَذ سْبطّْڒغ اَرْضَا ن أَربِّـي. شُوْف، مَعْلِيك بْنَاذم يمصْڒَاح اَك أَربِّـي س شَّرِيعَا ن مُوْسَى، أَتَاف يمُّوْث لْمَسِيح خ ڒْبَاطڒ وَاهَا.
صنّْطث! نش ذ بُوْلُس قَّارغ-اَوم مڒَا ثݣِّيم طَّهَارث ن مُوْسَى، أَتَاف لْمَسِيح وَار كنِّيو ينفّع س وَالُو.
أَرّم-د ڒْبَاڒ نْوم بَاش وَار يتْغِيمِي حَدّ وَار يخطّڒ غَار اَرْضَا ن أَربِّـي، نِغ عَاوذ وَار يغمِّي شَان ن وࢲْوَار ذ اَمرْزَاݣ اَذ يݣّ لْمَشَاكِيل اَذ يضيّع اَطَّاس ن يِوْذَان.
إِذن فَا عَاذ نْزمَّر أَ نَاذف ذِي اَرَّاحث ن سِيذِي أَربِّـي مِينْزِي ذَانغ يوْعذ. وَا لَابُد أَ نݣّْوذ بَاش وَار يتْغِيمِي ؤُڒَا ذ يجّن زَّايْوم وَار ذِنِّي د يخطّڒ.
فكَّر مشْحَاڒ ثْغلْطذ، تُوْب، اݣّ ڒخْذَايم نّش ثِمزْوُوْرَا. مڒَا ثُوْݣِيذ اَذ تُوْبذ، أَذ د اَسغ غَارك اَذ يْسِيغ ڒْقنْدِيڒ نّش زݣ ومْشَان نّس.