2 يعْنِي يتݣّ اَرَّاي إِ ونِّي إِي ث يتْربَّان أُو ذ ونِّي إِي زَّايس يتْكلَّافن اَڒ غَا د ثَاوض ڒْوقْث نِّي إِي ذَاس يحدّ بَابَاس.
مڒَا ثقِّيمم ذَايي ثݣِّيم زݣ وَاوَاڒ ينُو، أَتَاف مِين مَا ثتَّارم اَغَارْوم يِيڒِي.
وَاخَّا اَكِذْوم عشْرَاڒَاف ن لْمُربِّيِين ذِي لْمَسِيح، وَار غَارْوم شَا اَطَّاس ن بَابَاثْوم. لِأَنَّا ذِي عِيْسَى لْمَسِيح نش ذ بَابَاثْوم ذِي لْإِنْجِيل.
س مَانَاينِّي شَّرِيعَا ن مُوْسَى تُوْغَا تْربَّا-يَانغ حتَّا ٱڒ وَامِي د يُوْسَا لْمَسِيح أُو سّنِّي إِي غَا نْمصْڒَاح اَك أَربِّـي س لْإِيمَان.
إِيوَا، مِين خْسغ اَذَاوم ينِيغ؟ ونِّي إِي غَا يوَارْثن شَان ثْمسْڒَايْث نتَّا عَاذ ذ اَمزْيَان، ئِتْوَاحْسَاب نتَّا اَم يجّن ن يِسْمغ وَاخَّا اَتَاف نتَّا ذ بَاب ن كُڒْشِي.
أَمُّو ؤُڒَا ذ نشِّين. وَامِي ندْجَا عَاذ ذ يمزْيَانن، أَم يسمْغَان حكّْمن خَانغ لْقَوَانِين يقْذِيمن ن دُّنشْت-أَ.