12 وَلَكِن اَبْرِيذ ن شَّرِيعَا ن مُوْسَى وَار يدْجِي شَا اَم وبْرِيذ ن لْإِيمَان ڒَاحقَّاش شَّرِيعَا تْوصَّا: <كُڒ يجّن يخدّْمن س ڒُوْصِيَاث-أَ ذ لْقَوَانِين-أَ يتْخصَّا اَزَّايْسن يعِيش.>
ينَّا-ٱس عِيْسَى: "مَايمِّي إِي ذَايِي تسّقْسِيذ خ مِين يصبْحَان؟ غِير يجّن إِݣ يدْجَان ذ اَصبْحَان. مڒَا ثخْسذ اَذ تَاذْفذ ثُوْذَارْث ن ڒبْدَا، اݣّ اَرَّاي س ڒُوْصِيَاث."
مڒَا يخْضَر-يثن س اَرْضَا نّس، أَتَاف ڒخُّو وَار يدْجِي شَا س لْحَسَانَاث نْسن. مڒَا مَاشِي اَمنِّي، أَتَاف اَرْضَا وَار يتِيڒِي بُو ذ اَرْضَا.
مَعْلِيك اَذ وَارْثن يِنِّي يذفَّارن شَّرِيعَا، أَتَاف لإِيمَان-أَ وَالُو، أَتَاف ڒْعَهذ-أَ يخْوَا.
س مَانَاينِّي ڒْعَهذ-أَ يبْنَا خ لإِيمَان وَاحْذس: حمَا ڒْعَهذ-أَ اَذ د يَاس زِي اَرْضَا نّس، حمَا اَث يضْمن أَربِّـي إِ مَارَّا دُّوْرِّيث ن بْرَاهِيم. أُو مَاشِي غِير ونِّي يذفَّارن شَّرِيعَا ن مُوْسَى؛ لَّا، ؤُڒَا ذ ونِّي يشَرّْشن ذِي لإِيمَان ن بْرَاهِيم. نتَّا ذ جدِّيثْنغ مَارَّا.
ثُمَّا ؤُفِيغ ڒُوْصِيّث نِّي إِي د يُوْسِين اَذَايِي ثُوْش ثُوْذَارْث، لَّا، قَا نش ثُوْوِي-يَايِي غَار ڒْموْث.