17 ثُمَّا وَامِي د ثْقَارّب ڒْوقْث نِّي إِي ذِي غَا يكمّڒ أَربِّـي اَوَاڒ نّس مِينْزِي تُوْغَا يوْعذ بْرَاهِيم، ئِكْثَر شَّعْب نّغ ذِي مِصْرَا يمَارْنِي-د اَطَّاس.
فَا أَربِّـي إِي يدْجَان خ شَّعْب ن أَيث-إِسْرَائِيل يخْضَر نتَّا ڒجْذُوْذ نّغ، يَرْنِي لْعَدَد نْسن وَامِي نِثْنِي تُوْغَا زدّْغن ذِي مِصْرَا. ئِسُوْفغ-يثن سّنِّي س جّْهذ نّس.
أَمُّو إِي ذَاس ينَّا أَربِّـي: دُّوْرِّيث نّش اَذ عِيشن ذِي ثْمُوْرْث ن مِيدّن، أَذ يڒِين ذ يسمْغَان ن أَيثْبَاب ن ثْمُوْرْث نِّي، أَخَاسن سّكّن تَمَارَا اَرْبعمِيَّا يسݣّْوُوْسَا.