29 ڒخْدّنِّي بعّْذن خَاس ذغْيَا يِنِّي يخْسن اَس ݣّن لْإِسْتِجْوَاب. ئِݣّْوذ وَاخَّا ذ اَرَّايس نِّي وَامِي يسّن بلِّي يشدّ يجّن غَارس لْجِينْسِيَا ن أَرُوْمَانُوْس.
ئِقَارّب اَرَّايس نِّي غَار بُوْلُس يطّف-يث، يُوْمَر اَث قّْنن س ثْنَاين ن سْنَاسڒ. ئِسّقْسَا خَاس ينَّا-ٱسن: وَانِيتَا مِين يعْنَا ذ مِين يݣَّا؟
ينَّا-ٱس اَرَّايس نِّي: "قَا نش سْغِيغ لْجِينْسِيَا ينُو س وَاطَّاس ن تْمنْيَاث." ينَّا-ٱس بُوْلُس: "نش خڒْقغ-د زَّايس."
ڒبْعَاض ن ثمْغَارِين يْسِينْت-يد يمتِّينن نْسنْت إِي د كَّرن زِي ڒْموْث. ڒبْعَاض ن يِوْذَان مَارّْثن-ثن، وَلَكِن نِثْنِي ؤُݣِين اَذ تْوَاضڒْقن بَاش اَذ ربْحن يجّن ن لْقِيَامَا حْسن.