22 ثُمَّا يكّس-يث أَربِّـي، يَارَّا دَاود ذ اَزدْجِيذ خَاسن. ئِشْهذ خَاس ينَّا قَا ؤُفِيغ دَاود مِّيس ن يَسَّى نتَّا ذ يجّن ن ورْيَاز يقْبڒ ڒْخَاضَر ينُو اَذ يݣّ مَارَّا مِين خْسغ.
لِأَنَّا دَاود ذِي زْمَان نّس وَامِي يكمّڒ مِين يخس أَربِّـي صَافِي يمُّوْث، ئِتْوَانْضڒ طَّارف إِ ڒجْذُوْذ نّس صَافِي يكِيشّو.
أَربِّـي ذ نتَّا إِݣ يسّْنن ؤُڒ ن بْنَاذم، يسظْهَار-د نتَّا بلِّي يقْبڒ-يثن يعْنِي يُوْشَا-ٱسن أَرُّوْح يقدّْسن مَامّش ذَانغ ث يُوْشَا إِ نشّْين.
دَاود يرْضَا خَاس أَربِّـي ينَّا-ٱس: آ سِيذِي أَربِّـي ن جدِّيثْنغ يَعْقُوْب، اَجّ-اَيِي اَذ ذبَّرغ يجّن ن ومْشَان اَذَايس ثِيڒِي ثْزدِّيغْث نّش.