12 ئِوْذَان-أَ نتْوصَّا-ثن نقَّار-اَسن س يِيْسم ن سِيذِيثْنغ عِيْسَى لْمَسِيح اَذ خذْمن س لْمَعْقُوْل اَذ شّن اَغْرُوْم إِي يدْجَان نْسن.
ؤُش-اَنغ كُڒ نْهَار اَغْرُوْم إِي غَا نحْذَاج.
ونِّي إِݣ يتَاشَارن لَابُد اَذ يبعّذ زِي ثُوْكَّارْذَا نِّي، أَذ يخْذم يجّن ن ڒْخذْمث ذ ثَصبْحَانْت س يفَاسّن نّس بَاش اَذ يعَاون زَّايس ونِّي يتحْذَاجن.
فَا آي أَيثْمَا عْلَاحْسَاب ثِمسْڒَايِين نّغْنِي، كنِّيو قَا ثْقبْڒم زَّايْنغ مَامش إِي غَا ثْعِيشم بَاش اَخَاوم يَارْضَا أَربِّـي؛ أَمنِّي عَاوذ إِي تْعِيشم. ڒخُّو ذِي عِيْسَى لْمَسِيح نتْحشَّام-يكنِّيو نتْوصَّا-كنِّيو بَاش اَذ تݣّم عَاذ كْتَار.
نتْوصَّا عَاوذ اَذ تْحَوْڒم بَاش اَذ تْعِيشم ذِي ڒْهُدْنث، أَذ تَاذْفم ذِي شّْغُوْڒَاث نْوم وَاهَا، أَذ تْخذْمم س يفَاسّن نْوم. أَمنِّي إِي كنِّيو نتْوصَّا قْبڒ.
وَار نشِّي بُو وغْرُوْم اَك حَدّ بَاطڒ. لَّا، نْخدّم دْجِيڒث ذ نْهَار، نشَّاث تَمَارَا نْربّڒ بَاش وَار نتْبسِّيڒ خ حَدّ زَّايْوم.
ذ يزدْجِيذن ذ مَارَّا يِنِّي يحكّْمن بَاش أَ نْعِيشث ذݣ يِجّن ن ڒهْنَا بْڒَا سّْدَع ذݣ يِجّن ن طَّاعَا ن أَربِّـي ذ يِجّن ن لْمَعْقُوْل.