11 خ مَانَايَا اَذ يسّكّ أَربِّـي اَثن يسْتخِيَّال بَاش اَذ اَمْنن س وخَرِّيق-أَ.
أَذ د مظْهَارن اَطَّاس ن يِوْذَان اَذ اَرّن يخف نْسن ذ لْأَنْبِيَا، أَذ خذْعن اَطَّاس ن يِوْذَان.
أَطَّاس إِي د غَا يَاسن س يِيسم ينُو زَعْمَا اَذ ينِين قَا نش ذ لْمَسِيح! أَذ خذْعن اَطَّاس ن يِوْذَان.
سّنِّي نِثْنِي وَامِي ؤُݣِين اَذ سّْنن أَربِّـي، يسلّم-يثن إِ ڒَعْقُوْڒَاث نْسن ينْفضْحن اَذ ݣّن مِين وَار يحْڒِين.
أَوَاڒ نّغ إِي زِي نتْوصَّا وَار د يتِيس شَا زݣ وغْذَار نِغ زِي مِين يخنْزن نِغ زِي ثحْرَايْمِيث.
فَا يقَّار أَرُّوْح يقدّْسن نِيشَان بْڒَا شّكّ ذݣ وُوْسَّان-أَ ينݣُّوْرَا اَذ سمْحن شَا ن يِوْذَان ذِي لْإِيمَان نِيشَان اَذ ݣّن اَرَّاي إِ جْنُوْن يغدَّارن ذ مِين سڒْمَاذن شَّيَاطِين.
يِيْنَا اَذ سْبعّْذن يمجَّان نْسن زِي لْحَقِيقَا اَثن اَوِين اَذ سْڒن إِ ثْحُوْجَا وَاهَا.