12 لِأَنَّا بْنَاذم مڒَا س ڒْخَاضَر نّس، مِين غَا يصدّق اَذ يتْوَاقْبڒ. وَلَكِن عْلَاحْسَاب مِين غَارس ذ اَݣْڒَا مَاشِي عْلَاحْسَاب مِين وَار غَارس.
أَمنِّي يݣَّا ؤُڒَا ذ ونِّي ؤُمِي يُوْشَا اَڒفَاين، يرْبح اَڒفَاين نّغْنِي.
عَاوذ يقَارّب-د وخدَّام نِّي ؤُمِي يُوْشَا اَڒفَاين ن ڒُوْزْنَاث ينَّا-ٱس إِ سِيذس: آ سِيذِي، ثُوْشِيذ-اَيِي شك اَڒفَاين ن ڒُوْزْنَاث، نش ؤُوِيغ-د اَڒفَاين نّغْنِي.
ونِّي ذِي يدْجَا ڒَامَان خ ذْرُوْس، ذَايس ڒَامَان خ وَاطَّاس. ونِّي وَار ذِي يدْجِي ڒَامَان خ ذْرُوْس، وَار ذَايس بُو ڒَامَان خ وَاطَّاس.
ڒخُّو أُو لَابُد اَذ تْكمّْڒم شّْغڒ-أَ س مِين ثْزمَّرم اَذ تْصدّْقم. يعْنِي مِين ثبْذَام س وُوْڒَاون نْوم، إِيوَا عَاوذ كمّْڒم-ث.
شُوْف، نشِّين مَا نْرزُّو اَذ تُوْشم فُوْس إِ يِوْذَان نّغْنِي، أَخَاوم يبسّڒ دْقڒ؟ لَّا، نْرزُّو مْكُڒ يجّن اَغَارس يِيڒِي ڒْحَقّ نّس نِيشَان.
مَاشِي مَانَاينِّي وَاهَا، قَا خْضَرنْت-ث-يذ ثْجُوْمَاع ن ڒْمُوْمِنِين بَاش اَكِذْنغ يسَفَر خْمِي غَا نكْسِي ڒْخِير ن صَّذَاقَا-يَا. نْكلّف خ صَّذَاقَا-يَا إِ لْعَظَمَا ن سِيذِيثْنغ س يِيخف نّس أُو بَاش اَذ د يمظْهَار مَامّش نْتݣّ ثِزمَّار أَ نْعَاون.
كُڒ يجّن يتْخصَّا-يَاس اَذ يصدّق س مِين ينْوَا ذݣ وُوْڒ نّس مَاشِي س وخيَّاق نِغ س بسِّيف، مِينْزِي أَربِّـي يتخْس ونِّي يتْصدَّاقن س ڒفْرَاحث.
ئِتْخصَّا-يَاس إِ مْكُڒ يجّن اَذ يسخْذم لْقُدْرَا نِّي إِي ذَاس يمُّوْشن اَك يِوْذَان. أَذ يسخْذم نِيْشَان لْبَرَكَا ن أَربِّـي إِي زِي يتْكلَّاف كُڒ نُّوْع نّس.