11 ڒخُّو أُو لَابُد اَذ تْكمّْڒم شّْغڒ-أَ س مِين ثْزمَّرم اَذ تْصدّْقم. يعْنِي مِين ثبْذَام س وُوْڒَاون نْوم، إِيوَا عَاوذ كمّْڒم-ث.
لِأَنَّا بْنَاذم مڒَا س ڒْخَاضَر نّس، مِين غَا يصدّق اَذ يتْوَاقْبڒ. وَلَكِن عْلَاحْسَاب مِين غَارس ذ اَݣْڒَا مَاشِي عْلَاحْسَاب مِين وَار غَارس.
مَاشِي مَانَاينِّي وَاهَا، قَا خْضَرنْت-ث-يذ ثْجُوْمَاع ن ڒْمُوْمِنِين بَاش اَكِذْنغ يسَفَر خْمِي غَا نكْسِي ڒْخِير ن صَّذَاقَا-يَا. نْكلّف خ صَّذَاقَا-يَا إِ لْعَظَمَا ن سِيذِيثْنغ س يِيخف نّس أُو بَاش اَذ د يمظْهَار مَامّش نْتݣّ ثِزمَّار أَ نْعَاون.
أَقَا نش شهّْذغ صدّْقن س مِين زمَّرن اَذ ؤُشن، قَا ذ صَّح صدّْقن كْتَار زِي مِين زمَّرن. ݣِّين مَانَايَا س ڒْخَاضَر نْسن وَاحذْسن،