15 مَا ذِنِّي شَا ن ڒْحَاجث كِيف-كِيف جَار لْمَسِيح ذ إِبْڒِيس؟ لَّا. مَا ذِنِّي شَا ن ڒْحَاجث ثشَرّش جَار ڒْمُوْمن ذ ونِّي وَار يُوْمِينن شَا؟ وَالُو.
ونِّي يُوْمْنن اَذ يتْوَاطهَّار س وَامَان اَتَاف اَذ ينْجم. ونِّي وَار يُوْمِيْنن شَا اَتَاف اَذ يتْوَاحْكم.
مَارْنِين-د اَطَّاس ن يِوْذَان إِي يُوْمْنن زِي سِيذِيثْنغ، زَّايْسن يجّن ن لْعَدَد ن يرْيَازن ؤُڒَا ذ ثمْغَارِين.
ئِكَّر بُطْرُس ينَّا-ٱس: "لَّا، جْمع نُّقَارْث نّش قَا اَذ تِيڒِي ذ ثِمسِّي اَكِذش ذِي ڒفْنَا مِنْزِي ثنْوِيذ اَذ تسْغذ لْهَدِيَا ن أَربِّـي س تْمنْيَاث!
وَلَكِن مَاشِي مْلِيح اَوْمَاثن تمْشَرَّاعن اَك وَايَاوْيَا زَّاث إِ يِنِّي وَار يُوْمِينن شَا.
شُوْف، ونِّي وَار يتْذبِّيرن خ ڒحْبَاب نّس خَاصَّتَان خ لْعَئِلَا نّس اَتَاف نتَّا ينْكَر لْإِيمَان، ونِّي وَار يُوْمِينن قَاع اَتَاف حْسن زَّايس.
زَّايس نتَّا إِي زِي تَامْنم زِي أَربِّـي إِي ثِيذ يسكَّرن زݣ يمتِّينن، يُوْشَا-ٱس لْعَظَمَا بَاش تِّقث نْوم ذ لْأَمَال نْوم تِيڒِين ذِي أَربِّـي.